Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 52

hyrfi mér síðan að fullu. Hann
myndi líklega fara dálítið hryggur
og gramur, en hann var þannig skapi
farinn, að hann myndi ekki ganga á
eftir mér, eftir að hafa fengið þessa
útreið. Það voru seytján mínútur
þangað til. Þegar þær . voru liðnar
var allt um garð gengið og líf mitt
einskis virði.
)
C'G STARÐI á klukkuna og taldi
hverja sekúndu, þegar Nora
kom inn. Nora var miðaldra kven-
maður, sem var hjúkrunarkona hjá
Bill lækni. Hún var næstum því kát-
leg í klæðaburði og mörgum árum
á eftir tízkunni. Hún vissi það sjálf,
en kærði sig kollótta.
— Eg er í hjúkrunarbúningnum
og það væri óþröf eyðsla að eyða
miklum peningum í önnur föt, sagði
hún skellihlæjandi.
Hún var alltaf í góðu skapi.
— Jæja, hvaða matseðil hefur
doktorinn ætlað mér núna? spurði
hún í sínum venjulega glaðværa tón.
Eg brosti til hennar og leit af
klukkunni andartak. Svo flutti ég
henni skilaboð læknisins.
Hún fékk strax áhuga á vitjuninni
til bágstadda fólksins. Eg leit á
hana. Hún var einstæðingur, stóð
andspænis ellinni og vann sér lítið
inn, þegar alls var gætt. í stað þess
að grípa tækifærin, sem henni gafst,
til þess að afla sér peninga og lifa
rólegu lífi, dvaldi hún við ýmislegt,
sem ekkert virtist gefa í aðra hönd.
Einmana og hamingjusöm. f örvænt-
50
ingu minni magnaði ég þessa hugsun
með sjálfri mér.
— Nova, þú ert hamingjusöm í
raun og veru? Er það ekki? spurði
ég.
— Auðvitað er ég það, sagði hún
ákveðin. Hversvegna ekki? Alltaf
nóg af störfum sem kalla, og ég hef
þrótt til þess að sinna þeim.
Eg leit á klukkuna. Tólf mínútur
voru eftir.
Þótt Joel væri efst í huga mín-
um, gat ég ekki annað en brotið heil-
ann um það, á þessari örlagastimdu,
hver væri raunverulega ástæðan
fyrir hamingju þessarar einmana i
konu. Ef til vill átti ég eftir að
standa í hennar sporum síðar meir.
AÐ er kannski af því, að þú fórn-
ar þér fyrir aðra, Nóra?
Hún brosti einkennilega. Það sást
blik af óljúfri endurminningu í svip
hennar.
— Það er ósköp auðvelt vina mín,
ef þú tekur eins mikið tillit til ná-
ungans, eins og sjálfrar þín. Það
er —.
Hún ypti öxlum, brosti sínu góð-
látlega brosi og hélt áfram:
— Stundum held ég, að það sé of
mikið af ímynduðum forgangsrétt-
um í heiminum. Hver og. einn álítur
sig eiga að ganga fyrir/hinum. Lífs-
regla þeirra er þessi: Geymdu allt
sem þér er gefið, taktu það sem er
tækt og mændu á meira. — En
hvað er ég annars að hugsa! Ekki
linar þetta sultinn í krökkunum.
HEIMILISRITIÐ