Heimilisritið - 01.03.1943, Qupperneq 55

SMwwmóJ
VAÐ er klukkan eiginlega?
Þetta voru fyrstu orðin, sem bar-
ón des Engrunelles sagði, þegar hann
vaknaði á sóffanum í einkaherbergi
nokkru er var innar af veitingasaln-
um í Café American.
Það var kominn hábjartur dagur.
Hvítir sólargeislar smeygðu sér fram
hjá þykkum gluggatjöldunum, nóg
til þess, að baróninn gat greint borð-
ið á miðju gólfinu og leifarnar af
kræsingum þeim, sem bruðlað hafði
verið með um nóttina.
Hann fann til verkja í höfðinu,
nuddaði heitt ennið og muldraði: —
— Það er búið að borga hann.
— Réttið mér þá frakkann minn.
Þjónninn hlýddi. Og baróninn,
sem átti erfitt með að standa upp-
réttur, lét þjóninn færa sig í frakk-
ann, eins og gervimann, sem ekkert
sér, ekkert segir og ekkert veit. Svo
stakk hann höndunum ósjálfrátt í
vasana. Hann varð var við lítinn
miða í öðrum vasanum, tók hann
hugsunarlaust og leit á það, sem
skrifað var á hann.
— Eg á von á yður á morgun klukk-
an tvö á Rue des Grandes Ecures 27.
Þér spyrjið dyravörðinn eftir frú
Stutt og smellín Parísarsmásaga
effír Sylvesfre Armand
Gátu þessar bullur ekki vakið
mig og tekið mig með sér. Eg get
fyrirgefið Fraucaster og de Castel-
Bourin, sem ég þekki svo lítið. En
Clodomir. Hann vissi, að ég mátti til
með að komast heim. Clodomir, sem
er einn af allrabeztu vinum mínum
— og konunnar minnar. Þetta var
illa gert af honum.
Og des Engrunelles tfeygði sig til
þess að ná í bjölluhnappinn og
hringdi á þjóninn.
— Hvað er klukkan?
— Tólf.
— Hafið þér reikninginn?
HEIMILISRITIÐ
Bertarand. Hann lætur yður fá lyk-
il og skýrir yður frá öðru sem þér
þurfið á að halda. Ó, ég er svo ham-
ingjusöm, ástin mín!“
— Á morgun, sagði des Engrun-
elles og leit á dagsetningu bréfsins.
Á morgun! Já, það er í dag!
/°vG jafnframt því sem hann nudd-
aði augun, las hann ilmandi
bréfið þrisvar sinnum og dáðist að
hinni yndislegu stafagerð þess.
— Eg man ekki eftir því, sagði
hann við sjálfan sig, að nokkur
stúlknanna hafi sett mér stefnumót.
53