Heimilisritið - 01.07.1946, Qupperneq 6

glös, við helltum í þau og skáluð-
um. Síðan séttist hún við píanóið.
Það var satt, hún spilaði ágætlega.
Og þegar hún hafði dreypt nokkr-
um sinnum á glasinu sínu, fór hún
að syngja. Fyrst söng hún Ijóðrænt
lag, sem Meríkanto fékk að láni úr
sígaunasöngvum, síðan Med en
vandlilje, eftir Grieg, svo Das
wandern og Adio mia bella Napoli
og Mattinata og mörg fleiri lög, og
ég hef aldrei heyrt meiri lista-
mannssársauka í söng, og ég
gleymdi mér þangað til ég heyrði
skip pípa. Skipið var víst að
koma, en hvað kom það mér við?
Hvað varðaði mig um sjálfdrepinn
farþega? Ég vildi meiri söng. En
hún var hætt að syngja, staðin á
fætur og gekk eirðarlaus um stof-
una, ýrnist út að glugganum eða að
píanóinu, stundum fór hún að laga
dúkinn á borðinu, þó að hvergi
sæist hrukka á honum, og loks fór
hún fram. Kunningjastúlka mín
settist við píanóið og fór að spila
Tarantella sincera og dró ekki af.
Hún var sæmilega fingrafim, en
það vantaði persónuleika og skap
í leikinn. Ég vissi ekki, hvað ég
átti af mér að gera, svo að ég
ranglaði fram og villtist inn í eld-
húsið, og þar var hún þá, stúlk-
an, sem leiddist, og ég hef aldrei
séð umkomulausari manneskju.
Það var eins og andlitið á henni
væri dáið, og mér sýndist hún vera
að hníga niður, svo að ég tók ut-
an um liana, og hún var alveg
viljalaus, og ég hálfbar hana inn
i næsta herbergi, lét aftur hurðina,
hagræddi henni á legubekk, sett-
ist hjá henni og reyndi að hafa af
henni Ieiðindin.
Skömmu seinna var spilað stacc-
ato frammi og slegin fölsk nóta.
Já, kunningjastúlka mín hafði
aldrei verið sérlega músíkölsk, en
stúlkan, sem leiddist, var fjarska
músikölsk, og seinast gat ég feng-
ið hana til að hlæja ofurlítið, og
hún hló i moll.
Þegar ég fór, varð ég samferða
kunningjastúlku minni, og þegar
við komum að dyrunum á húsinu,
sem hún bjó í, sagði hún:
— Mikið var það fallegt af þér
að hafa ofan af fyrir vinstúl'ku
minni. Henni leið svo hræðilega í
kvöld. Ég hélt hún ætlaði að
missa vald á sér, þegar skipið
pípti, og hún fór fram og þú fórst
á aftir henni, og það var fallegt af
þér, og ég veit, að þú hefur hugg-
að hana og sagt við hana einmitt
það, sem við átti á þessari stundu,
því að þú getur stundum verið
fjarska skilningsgóður. Þetta er
svo hræðilegt fyrir hana.
— Hvað er hræðilegt fyrir hana?
— Ha? Þú vissir, að líkið af
honum var með skipinu.
— Já, líkið af sjálfsmorðingjan-
um. En hvað kemur það henni við?
— Nei, nú dámar mér ekki! Ætl-
arðu að reyna að telja mér trú
HEIMILISRITIÐ