Heimilisritið - 01.07.1946, Qupperneq 17

„Skelfingar kjáni ertu eiginlega“,
sagði hún við mig oftar en einu
sinni. „Þú getur ekki hugsað nema
um einn einasta mann — þennan
glæsilega lögfræðing þinn og æsku-
félaga. Ég játa að hann lítur vel
út, en ég held nú samt að það
hljóti að vera dálítið tilbreytingar-
lítið að kynnast engum öðrum sæt-
um. Það getur ekki annað verið,
en að þú sért hrædd við hann, því
þú þorir varla að dansa þegar við
förum á ball saman. Þú ert ung og
sæt stúlka. Hvers vegna skemmt-
irðu þér ekki eins og ég?“
Og ég skammaðist mín fyrir að
játa, að Eiríkur væri í rauninni eini
ungi maðurinn, sem ég kærði mig
um að umgangast.
Júlía giftist um líkt leyti og ég.
Maður hennar hét Sören Lerring
og var sonur stórauðugs kaup-
sýslumanns. Vegir okkar Júlíu
skildu, árin liðu og ég glevmdi
henni.
Svo var það einn napran októ-
berdag, að stór, blár bíll kom ak-
andi heim að húsi okkar Eiriks í
úthverfi borgarinnar. Út úr hon-
um stökk faslétt kona í dýrri
skinnkápu. Ég stóð við glugga og
braut heilann um, hver þetta gæti
verið. Andartaki síðar stóð hún á
stofugólfinu, og í fvlgd með henni
var ungur maður, laglegri og
myndarlegri en nokkur annar karl-
maður, sem ég hef séð — það
fannst mér þá þegar. Og hún rauk
upp um hálsinn á mér:
„Lísa, þekkirðu mig ekki? Það
er Júlía ....“
Hún sagði mér, að hún hefði af
tilviljun verið á ferð um þessar
slóðir með Weimar — Júlía kynnti
okkur. Það hefði rifjast upp fyrir
sér, að ég ætti heima hérna og að
þau hefðu orðið ásátt um að heilsa
upp á mig.
„Hérna sérðu gamla vinkonu
mína“, sagði Júlía að lokum og
sneri sér að Weimar, „sem hefur
aldrei nokkurn tíma haft stefnu-
mót við annan. en manninn sem
hún er gift. Er það ekki hörmung?
Er það ekki hreint og beint synd?“
Svo hló Júlía sínum ögrandi
hlátri. Hún gat þess, að hún ætti
að hitta manninn sinn í næstu borg
og að Weimar hefði lofað að fara
með hana þangað í bílnum sínum,
enda þyrfti hann að fara þangað í
verzlunarerindum ...
Áður en þau fóru aftur vorum
við Júlía litla stund tvær einar inni
í svefnherbergi. Hún þurfti að lag-
færa andlitssnyrtingu sína, áður en
þau héldu lengra.
„Hvernig gengur með ykkur
Eirík?“ spurði hún. „Ertu alltaf
jafnástfangin af honum?“
„Já, það máttu vera viss um“,
svaraði ég, kanski með óþarflega
mikilli áherzlu.
„Ég er alveg hissa á þér“, sagði
Júlía og leit á mig með rannsókn-
araugum, sem ég kunni hálfilla.
HEIMILISRITIÐ
15