Heimilisritið - 01.07.1946, Blaðsíða 11

——
CQ—n
■
Hún gat ekki beðið nm
fyrirgefningu eða látið
leyndarmálið fylgja sér
í gröfina
DAUDAJATNING A HAWAI
STUTT SMÁSAGA EFTIR JOSEPH KESSEL
HANA logsveið í hálsinn. Hún
bað mann sinn um annað glas af
köldu vatni. Allan brá mjög í brún
er liann heyrði, hvérsu veiklu-
leg hún var í málrómi.
Hún ihvíldi örmagna úti við
gluggann, sem stóð opinn upp á
gátt. Blærinn fyllti herbergið með
angan af heitri, frjósamri mold.
Með andvaranum barst einnig inn
til hennar hin sterka lykt aloe-
jurtarinnar, hinn súri keimur frá
útgufun bananatrjáanna, og ha'f-
seltan frá útsænum.
Sólin teygði fyrstu morgungeisl-
ana upp í himinhvolfið yfir eynni.
Rósrauð slæða lá jrfir öldunum og
dey.fði hinn djúpa bláma hafsins,
en annað veifið kastaði sólin geisl-
um, er líktust gutlnum ljósbrotum,
yfir liafflötinn.
„Heyrirðu“? hvíslaði hin unga
kona.
Ómur, líkastur öldufalli, er liníg-
ur og rís á víxl, barst utan að af
hljóðfæraleik og gleðisöngvum
æskuþrunginna radda.
„Hawai-gítarar, Edith", sagði
Allan. „Valda þeir þér ekki óþæg-
indum? Ég skal segja þjóninum, að
láta þá færa sig fjær“.
„Nei, gerðu það ekki. Ég hef
ánægju af að hlusta á þennan
söng“.
Hún hallaði höfðinu til hliðar
á koddanum, þreytt og veikburða.
Hún hélt höndunum krosslögðum
á brjóstinu, svo þær hvíldust nú
vel. Svalur andblærinn, sem fylgdi
döguninni, hressti hana eftir hina
löngu nótt, er hafði verið henni
óslitin, hörmunga- og kvalastund.
Hún renndi hálfluktum augum
í áttina til hinna dýrlegu pálma-
trjáa, yfir blómgað engið. A hrís-
ökrunum, voru dökkir menn þegar
HEIMILISRITIÐ
9