Heimilisritið - 01.07.1946, Blaðsíða 54

mína þá, að í Compiégne virtist
enginn asi vera á þýzku herstjórn-
inni að ganga af Bretum dauðum.
Þegar ég raða nú saman eftir á
ýmsum tilsvörum og brotum
úr samræðum, þykist ég skilja, að
Hitler hafi mælt svo um, að þótt
innrás í Bretland skyldi undirbúin
sem bezt og skjótast, myndi aldrei
verða þörf á henni. Churchill
myndi ganga að þeim friðarkost-
um, sem Austurríkismaðurinn litli
var að smíða handa honum í hug-
anum. Það átti að verða nazista-
friður, það átti að stengja Stóra-
Bretland frá meginlandi Evrópu
um langan aldur, það gat verið að-
eins vopnahlé, andhvíld, sem
Þýzkaland gæti notað til að bræða
sanvm og byggja upp slíkt ofur-
veldi á meginlandi Evrópu, að
Bretar yrðu að beygja sig fyrir hin-
um sigrandi nazistum orustulaust.
En þetta átti að verða sýndarfrið-
ur fyrir Churchill. Og hann myndi
þiggja hann. Ég held, að Hitler hafi
í raun og veru trúað því. Og fyrir
þessa trú hans var linar tekið á og
hægar farið í að undirbúa sem
nauðsynlegt var óflýjandi innrás-
arher, smíða ferjur og skip og flat-
bytnur og ótal annarra hluta og
safna þessu Saman.
(Síðar, 1941). Eins mátti nota
þetta hlé til að gera upp reikning-
ana við Rússa. Ymsir athugulir
menn í Berlín voru sannfærðir um
það í lak júnímánaðar, að Hitier
52
væri einlæglega ákafur í að semja
frið við Breta — og ráða auðvitað
sjálfur kostunum — til þess að
hann gæti ráðist að Rússum, eins
og hann hafði fyrir löngu ætlað sér.
Og þeir töldu að Hitler væri sann-
færður um, að Bretar myndu skilja
þetta. Hafði það ekki verið stjórn-
arstefna Chamberlains að eggja
Þjóðverja á að snúa vopnunt sín-
um gegn Rússum? Sú staðreynd
styður þessa tilgátu, að síðustu
dagana í júlí og fyrstu þrjár vik-
urnar af júlímánuði, var hver þýzk
herdeild eftir aðra kölluð heim frá
Frakklandi og flutt í skyndi til
rússnesku vígstöðvanna, eins og
Þjóðverjar voru vanir að komast
að orði. En þetta er þó alls ekki
víst. Hitler hugði, að Rússar væru
lítils megandi. Rússar máttu bíða.
En það var nauðsynlegt, að ryðja
brezka heimsveldinu úr vegi. Þó
virtist hugur hans haldinn hinum
kynlegustu andstæðum. Honum
var vel ljóst, að forusta Þjóðverja
á meginlandinu, að ekki sé talað um
fótfestu í Afríku, gat aldrei verið
trygg né örugg á meðan Bretar
höfðu yfirráð á höfunum og vax-
andi flugflota. En Hitler hlýtur að
hafa vitað, að Bretar myndu aldrei
taka friðarkostum, sem sviptu þá
yfirráðum á höfunum eða takmörk-
uðu hinn vaxandi flugvélastyrk
þeirra, þó að þeir væru sárt leiknir
og af sér gengnir eftir áföllin í
Frakklandi og Niðurlöndúm.
HEIMILISRIT-IÐ