Heimilisritið - 01.07.1946, Blaðsíða 50

hjartastað, hvernig hún hefði
kropið við hlið hans.
„Vissuð þér að hann myndi vera
dáinn?“
„Ég taldi það víst“.
„Hvers vegna?“
Hún var farin að fá þyngsli yfir
höfuðið. Vonandi yrði hún svo
heppin að falla í ómegin. En þeir
gáfu henni þá kaffi og héldu á-
fram að yfirheyra hana.
„Af því að hann var særðiir“.
„Hvar?“
„í hjartað — með hnífnum —“
„Sáuð þér sárið á höfði hans?“
„Nei, ekki svo ég muni“.
„Hvað, ef hann hefur Játist af
6árinum sem var á höfðinu?“
Hún svaraði ekki.
„Kölluðuð þér á nokkum?“
„Nei, Beatrice kom rétt í því
iim um gluggadyrnar“.
Það var sama, hversu ýtarlega
þeir spurðu hana, henni tókst alltaf
að fylgja ráði Robs og neita því,
að hún hefði snert á hnífnum. En
það varð æ erfiðara og erfiðara.
Og þegar þeir spurðu hana, eins
og þeir gerðu oft, hvort það væri
ekkert annað, eitthvert smáatriði,
sem hún hefði gleymt að skýra frá,
þá svaraði hún því alltaf, neitandi.
Það var auðvitað á endurtekn-
ingunum, sem þeir vonuðust til að
geta hankað hana. Þeir héldu að
hún myndi einhvem tíma verða
tvísaga.
Um miðnæturbil kom Bakie
læknir og krafðist viðtals við rann-
sóknarfulltrúann. Hún sá hann
andartak og yfir öxl hans brá and-
liti Bobs fyrir, áhyggjufullu og
teknu. En þetta var aðeins í syip.
Hún leit í hálfgerðum dvala yf-
ir að gluggadyrunum, þaf sem te-
borðið stóð. Dúkurinn, sem átti að
fela bréfið, virtist enn vera ó-
hreyfður.
Jacöb Wait kom aftir áður en
varði. Ef Rob og Blakie höfðu
reynt að koma í veg fyrir áfram-
hald yfirheyrslunnar að sinni, þá
haifði þeim mistekist. Hvað var um
öll hin? Það var komin kyrrð á.
Hvorki mannamál né umgangur
heyrðist lengur í húsinu.
Þeir hófu yfirheyrslurnar á nýj-
an leik. Nú snerust þær um efna-
hag Ivans. Var hann ríkur maður?
Hafði hann arfleitt hana? Vissi
hún það ekki? Hafði hann þá ekki
skýrt henni neitt frá því? Nei. Nú,
en hún var eiginkona hans; hvers
vegna hafði hann ekki látið hana
vita neitt um það? Jæja, hún vissi
það ekki.
Tíminn leið. Marcia var orðin
lágróma. Hún átti erfitt með að
sitja upprétt og hallaði sér með
innfallið brjóst upp að stólbakinu.
Þeir sögðu henni að halda áfram
að horfa upp til þeirra, en hún
gat það ekki. Ljósið skein svo
skært framan í hana og augu henn-
ar voru orðin svo þreytt og þurr.
Framh. í næsta hefti.
48
HEIMILISRITIÐ