Heimilisritið - 01.03.1947, Síða 4

Þessi smásaga er um slóttugail skálk
og brögðótta stúlku — og hvort þeirra
heldurSu aS hafi bctur?
Hefnd
rauðhcerðu stúlkunnar
Eftir SELWYN JEPSON
„VIÐ KOMUMST ekki heim
fyrir hádegisverð, nema einhver
komi, sem skilur eitthvað í vélum“,
sagði Emma. Hún sat yfir vélar-
rúminu, aftur í bátnum, var í olíu-
blettuðum samfestingi og fingraði
við skrúflykil.
„Mér er rétt sama!“ sagði vin-
stúlka hennar, Agata Prins, og
teygði makindalega úr sér á káetu-
þakinu í sólskininu.
„Jæja, þá færðu að sakna ást-
vinarins, hans Kíkharðs, dálítið
lengur. Það skiptir mig ekki neinu,
þótt ég sé hinsvegar dauðsvöng“.
Djúp hrukka kom á enni Agötu,
þegar minnst var á ástvininn
„Ríkharð“. Emma tók fljótt eftir
því og kvað nú upp úr með grun
þann, sem hún hafði haft síðast
liðna viku.
„Eg held að þú kærir þig ekki
nærri eins mikið um Ríkarð, og þú
vilt vera láta“, sagði hún frjálslega.
„Þú lætur eins og þú viljir óð og
uppvæg halda brúðkaup með hon-
2
urn í byrjun septenrber. En ég þori
að hengja mig upp á, að þú vildir
gjarnan vera laus við það. Er það
ekki rétt, Agata?“ Og Emma
.. beygði sig hæversklega yfir vélina
aftur og fór að skarka í henni á ný.
„Ilvaða bull er í þér!“ hrópaði
Agata svo æst, að Emma varð sam-
stundis sannfærð um, að hún hafði
getað sér rétt til. Alveg burt séð
frá vinarlrug hennar til Agötu,
fannst hengi sem Ríkarður Purvis
myndi vera síðasti karlmaðurinn,
sem nokkur sómakær kvenmað-
ur gæti látið sér detta í hug að
giftast. Sjálfri fannst Emmu hann
óþolandi, og hún hafði nú ákveðið
að komast að því hann í málinu
— vegna Agötu.
„Þú veist ofurvel, að þú getur
eins vel trúað mér fyrir öllu sam-
an“, hélt Emma áfram og leit upp
með skrúflykilinn í hendinni. „Ég
er að vísu ekki nema nítján ára,
en ég skil sitt af hverju. Þú getur
ekki leikið á mig“.
HEIMILISRITIÐ