Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 5

„Þú ert ósköp elskuleg", sagði
Agata, „eu í þetta sinn veður þú í
villu og reyk“.
„Það myndi gleðja niig“, sagði
Emma og andvarpaði. „En að
mínu áliti er Purvis hálfgerður
flagari, og það held ég þér finn-
ist líka“.
Svo undarlega brá við, að Ag-
■asta reiddist ekki hót af þessari
móðgun við unnusta hennar.
Emma tók líka eftir því. Hún
hafði þá á réttu að standa.
„Ég lofa þér því, að ég skal ekki
segja nokkurri lifandi sálu eitt ein-
asta orð, Agata. Iíeldurðu að það
myndi ekki vera betra að trúa mér
fyrir öllu saman?“
Hún lét vélina eiga sig og horfði
beint í augu vinstúlku sinnar. Ag-
ata hreyfði sig óróleg. Emma
fleygði skrúflyklinum, klifraði létti-
lega upp á káetuþakið og lagði
handlegginn um axlir vinstúlku
sinnar.
Emmu til skelfingar brast Agata
í ákafan grát. Var það þá svona!
Þetta var þá verra en hún hafði
álitið. Smátt og smátt stundi
Agata því upp, öllu saman og
Emma hlustaði með athygli og
vaxandi gremju.
„Þetta er hræðilegt“, sagði Ag-
ata, „og eiginlega er það allt Ronna
að kenna“.
„Bróður þínum? Nú, en hann
er í Höfðaborg eða einhvers stað-
ar þar“.
Hún heyrði hann
hamaat á hurðinni
meðan hún óð í land
i háum stígvélum,
sem hún hafði verið
svo forsjál að setja
um borð.
HEIMILISRITIÐ
8