Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 8

lagði það á bekk inni í káetunni“.
Purvis smeygði sér strax niður
í káetuna. Það var skuggsýnna en
hann hafði búizt við. Gluggunum
var lokað að utan með þykkum
hlerum. Hann fálmaði um bekkina
eftir veskinu.
„Ég held, að það sé hér ekki!“
kallaði hann út til hennar.
„Það hefur ef til vill dottið á
gólfið", sagði Emma.
Purvis leitaði betur. Meðan
hann var önnum kafinn við það,
heyrði hann sér til undrunar, að
hurðin skall aftur. Við það byrgði
fyrir síðustu ljósglætuna, og nú var
hann í kolamyrkri. Hann leitaði
að handfanginu, fann það og sneri
því, en hurðin opnaðist ekki. Hann
hélt fyrst, að hurðin hefði skollið
aftur vegna þess að báturinn hefði
sveiflazt snögglega til, en nú varð
hann þess var, að hann gat alls
ekki opnað hana. Hann ýtti af al-
efli á hurðina með öxlunum og tók
svo að berja með hnefanum.
„Emma!“ kallaði hann. „Hurð-
in hefur lokazt!“
Hann beið þolinmóður eftir því
að hún opnaði, en af því varð ekki.
Hann stóð þarna hálfboginn í
myrkrinu, því káetan var ekki
nógu há til þess að hann gæti stað-
ið uppréttur, og kallaði aftur. Vél-
in var stöðugt í.gangi og báturinn
hélt áfram. Purvis skildi ekkert í
því, hvað komið hefði fyrir. Hafði
stúlkan ef til vill fallið fyrir borð?
Nei, ekki gat það verið. Báturinn
myndi þá óhjákvæmilega stranda
á öðrum hvorum bakkanum í
bugðóttri ánni. Hún hlaut að hafa
lokað í gamni — barnalegu gamni.
„Emma, opnið þér!“
Þögn.
Hann sparkaði í hurðina og tók
um leið eftir því, að báturinn
hreyfðist ekki lengur. Hann kenndi
til í fætinum eftir spörkin, enda
var hann í strigaskóm.
„Emma, viljið þér opna undir-
eins!“
Eina svarið, sem hann fékk, var
skrönglið í akkerisfestinni, þegar
akkerinu var fleygt útbyrðis.
Hvern fjandann sjálfan var stúlku-
kindin að aðhafast? Svo heyrði
hann allt í einu rödd hennar.
Röddin kom inn um lítið gat á
þakinu. aðeins þumlungs vítt.
„Mig langar afar mikið til að fá
ávísunina!“ sagði röddin.
Purvis trúði varla sínum eigin
eyrum. „Ávísun — hvaða ávísun?“
„Það vitið þér mætavel. Hugs-
ið yður bara ofurlítið um“.
„Aldrei á ævi minni hef ég heyrt
annað eins! Hvað eruð þér að
bulla? Opnið hurðina svo ég kom-
ist út“.
„Þér komist ekki út fyrr en þér
hafið sagt mér hvar ávísunin er
geymd. Þér hafið hana ef til vill
ekki á yður, en þér skuluð verða
að segja mér hvar hún er, fyrr
opna ég ekki“.
6
HEIMILISRITIÐ