Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 9

„Þér getið ekki haldið mér inni-
lokuðum hér“.
„Jæja? Ég skal nú sýna yður
það. Við erum langt úti á engjum.
Þar sem sjaldan kemur nokkur
maður. Þér getið fengið að húka
þarna í átta daga, ef mér sýnist
svo. Ég skal fullvissa yður um
það, að ég hef reiknað þetta allt
nákvæmlega út“.
Purvis hugsaði sig um. Hann
langaði ekki til að sitja þarna lengi
innilokaður. „Ég hef ávísunina
ekki á mér“, sagði hann. „Svo vit-
laus er ég ekki“.
„Hvár geymið þér hana þá?“
„Það segi ég ekki“.
„Þér sleppið ekki út fyrr en ég
ég hef fundið hana“, sagði Emma.
„Þó ég þurfi að fara sjálf til borg-
arinnar og rannsaka íbúð yðar.
Það var einkar hugulsamt af yður
að láta lyklakippuna liggja á nátt-
borðinu yðar. Ég hugsa að ég hafi
hérna alla þá Iykla. sem þörf er á.
Verið þér sælir á meðan, við sjá-
um til, hvort ég get heimsótt yður
seinna í dag“.
Hún hristi lyklakippu yfir gat-
inu, og Purvis bölvaði. Hann
heyrði því næst eitthvert umstang
við dyrnar, sem hann vissi ekki
hvað var. Iíann kastaði sér á hurð-
ina af öllu afli, en hún haggaðist
ekki um hársbreidd.
„Það eru fjórar slár fyrir hurð-
inni“, heyrðist rödd Emmu segja
í nokkrum fjarska. „Það er ger-
samlega vonlaust fyrir yður að
reyna að brjótast út. Sælir!“
Hún heyrði hann hamast á hurð-
inni meðan hún óð í land í háum
gúmmístígvélum, sem hún hafði
verið svo forsjál að setja um borð.
Hún hélt rakleiðis til járnbrautar-
stöðvarinnar og notaði tímann,
meðan hún beið eftir lestinni, til
að síma til Agötu og spyrja um
heimilisfang Ríkarðs i London.
Hún gaf enga skýringu, en lét bara
vinstúlku sína vita það, að hún
þyrfti hvorki að óttast um unn-
ustann né vélbátinn, báðum liði
prýðilega.
Það var aðeins einnar klukku-
stundar ferð til London, og litlu
síðar stóð hún við dyr Ríkarðs
Purvis á annarri hæð í Jermyn-
stræti 13.
Hún var óþreyjufull eftir að vita,
hvort nokkur væri inni í íbúðinni,
en þegar hún hafði hringt þrisvar,
án þess að svarað væri, opnaði hún
með smekkláslykli í lyklakippu
Ríkarðs.
Fyrst gáði hún að því hvort
nokkur væri heima, og þegar hún
hafði gengið úr skugga um, að svo
var eigi, fór hún að rannsaka skrif-
stofuna. Þar stóð gamaldags pen-
ingaskápur, og hjarta hennar tók
að slá örar. Auðvitað geymdi hann
ávísunina í skápnum.
Emma fann brátt lykilinn, sem
gekk að skápnum. Inni í peninga-
skápnum lágu skjálabunkar. Ilún
HEIMILISRITIÐ
7