Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 11

datt í hug, að hér væri ef til vill
hjálpar að vænta.
„En nú vitið þér það“, sagði
s'túlkan akveðin, „og ég vil vara
bæði yður — og hann, við að
gleyma því“.
Emma brosti. „Þér þurfið ekki
að óttast um mig“, svaraði hún,
,;en ... “
„En hvað — hver — ... Kom-
ið þessu út úr yður“, sagði sú
rauðhærða áfjáð.
Emma leit á stúlkuna og varð
sannfærð um, að ef nokkur gæti
velgt riáunga eins og Purvis undir
uggum, þá myndi slíkur kvenmað-
ur sem þessi ekki ólíkleg til þeirra
.hluta.
„Segið mér“; sagði Emma föst-
um rómi, „hefur hann virkilega
sagt yður, að hann ætlaðiiil Birm-
ingham?“
„Já, það gerði hann“.
„Það var merkilegt. Hann er
nefnilega á allt öðrum stað. Hann
er í heimsókn hjá fjölskyldu unn-
ustu sinnar“.
Sú rauðhærða virtist ætla að fá
slag. Hún starði framan í sakleys-
islegt andlit Emmu og greip fast
um handlegg hennar. „Hvað segið
þér!“ hrópaði hún. „Hverri er hann
trúlofaður ... “
Emma var þolinmóð gagnvart
hinni undarlegu framkomu þeirrar
rauðhærðu. Hún brosti vingjarn-
lega til hennar og hélt áfram:
„Purvis er trúlofaður vinstúlku
minni. Ég verð þó að játa, að vin-
stúlka mín er síður en svo hrifin
af þeirri trúlofun. En Purvis hefur
náð tangarhaldi á henni út af vissu
skjali, sem ég vonaðist til að finna
hér“.
„Skjali, segið þér — var það
skjalið, sem þér áttuð að sækja?“
„Já, en ekki með vilja Purvis.
Ég vonaði að finna það, til þess að
geta hjálpað vinstúlku minni“.
Sú rauðhærða sleppti takinu á
handlegg Emmu og fór að ganga
um gólf með hendurnar á síðun-
um og hella úr hverrl hótuninni
annarri hroðalegri gegn „þessum
glæpamanni“ — „þeim erkió-
þokka“ — „svikahundi" o. s. frv.
Svo stanzaði hún allt í einu og
glápti á ungu stúlkuna. „Ríkarð-
ur hefur þá ekki sent yður hing-
að?“
Emma hristi höfuðið.
„Og ef þér fynduð skjalið, þá y. “
„Þá yrði vinstúlka mín frjáls,
og myndi samstundis slíta trúlof-
uninni“.
Su rauðhærða sló með kreppt-
um hnefa í lófann á hinni hend-
inni. „Þá get ég líklega hjálpað
yður, góða mín“, sagði hún. „Gáið
í töskuna, sem hann hefur með
sér — í lokið á henni. Þegar hann
setti farangurinn niður var ég,
hérna og sá, að hann stakk papp-
írsblaði undir fóðrið á lokinu. Ég
spurði hann, hvað það væri, og
hann sagði að þetta væri afar dýr-
HEIMILISRITIÐ
9