Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 49

tækið, sem einbeitti sér að stríðs-
framleiðslunni. Og nú hafði Jim
verið sex vikur á ráðstefnu í
Washington.
Ginny stóð við gluggann og
horfði út. 1 dag voru tiu ár síðan
þau hittust í fyrsta sinn.
Taktu fram aðra endurminn-
ingu, Ginny og lestu hvað þar
stendur skrifað. Fyrir átta árum.
Þið voruð nýgift. Vissirðu þá, að
ástin brennur, og brennur stund-
um til kaldra kola, hverfur. Verð-
ur hún þá ekki einu sinni endui--
minning, Ginny? Astin er þar, sem
þú finnur hana, og þú fannst hana,
er þú vannst með manni, í baráttu
ykkar beggja. Hjónabandið breytir
þessu — eða er það? Finnst þér
ekki eitthvað hvísla því að þér, að
ef maðurinn verður að vinna, sé
bezt fyrir þig að vinna með hon-
um? Fannst þér ekki innst inni,
sem þú myndir fjariægjast hann,
og heyra einungis almenna kurt-
eisi af vörum hans? Verða áhorf-
anda — ekki trúnaðarvinur,
Ginny?
Dúfurnar flögruðu í sífellu yfir
garðinum. Ilún gekk frá gluggan-
um og horfði yfir liina rúmgóðu
skrifstofu Jims, með stóra skrif-
borðinu hans og litla borðinu
hennar.
Getur þú verið eiginkona, varð-
veitt heimilisgleðina og verið ást-
rík móðir Jims litla, sjö ára, og
verið jafnframt einkaritari, án
þess að tapa nokkru af hamingju
og ást?
Ginny brosti. Hún tók opið sím-
skeyti af borðinu: „Heyrðu! Ég
elska þig. Kem 12:10. Jim.
Enginn myndi hafa heyrt það
svona langt frammi í ganginum,
en Ginny hefði greint það á enda
veraldar — fótatak hans. Hjarta
hennar sló í takt við það, og hún
stóð á öndinni af eftirvæntingu.
Og svo kom stór maður, lítið eitt
farinn að grána í vöngum, inn úr
dyrunum. Augu hans ljómuðu, þeg-
ar þau litu hana og bros færðist
yfir andlitið. Hann tók utan um
hana og kyssti hana innilega.
Litlu seinna sagði Ginny dreym-
andi röddu: „Ég gat ekki tekið
á móti þér á flugvellinum. Það er
von á áríðandi símtali og ég varð
að vera í skrifstofunni“.
Hann settist í djúpan hæginda-
stól og dró hana að sér. Hann
lyfti andliti hennar. ,,Þú ert að
gráta, Ginny! Hvað er að, elskan
mín? Ilvað hefur komið fyrir?“
Ginny lagfærði hálsbindi hans og
fór með granna fingur sína gegn-
um hár hans og ýfði það.
„Ég græt af því ég er hamingju-
söm, bóndi minn“. Allt i einu
lagði hún höfuðið að brjósti hans
og greip um hann með báðum
höndum“. Af því — af því þii elsk-
ar mig ennþá“.
ENDIB
HEIMILISRITIÐ
47