Heimilisritið - 01.03.1947, Qupperneq 61

„Við höfum að sjálfsögðu at-
liugað peningahlið málsins. Mat-
reiðslukona yðar segir, að hann
ha'fi gert nýja erfðaskrá — og
undii-skrifað hana — daginn, sem
hann var myrtur. Við vitum-allt
um þá erfðaskrá, þótt svo virðist,
sem Beatrice hafi viljað fela hana
fyrir okkur“.
„Þér —“ sagði Marcia, en þagn-
aði.
„Við höfðum ýmsar ástæður til
að gruna Beatrice, þangað til í
gærkvöld“.
„Þér teljið þá að — sá sami hafi
framið bæði morðin?“ spurði
Marcia lágt.
„Það bendir margt til þess.
Bæði eru þau framin á svipaðan
hátt“. Iíann hálflokaði augunum
og sagði ísmeygilega: „ Meðal
annarra orða, þér hafið auðvitað
notað skærin iðulega“.
„Ja, ja .
„Svo yður hefur dottið þau í
hug, þegar þær ætluðuð að opna
— fatabögglana“.
„Já, eðlilega. Ég var uppi; nagla-
skærin mín hefðu ekki verið nógu
sterk“.
„Jæja. Svo þér komuð þá niður
til þess að sækja skærin?“
„Já“.
„Og sáuð engan?“
„Nei, ja, það er að segja —“
„Hvað?“ •
„Ég hélt hálfpartinn, að einhver
væri inni í bókastofunni, hefði að
minnsta kosti verið þar skömmu
áður, því að ég varð vör við, að
það var kveikt þar rétt sem
snöggvast. Og þegar ég skrapp inn
þangað, liélt ég að Gall —“. Hún
þagnaði snögglega. „Ég hélt að
einhver væri þar. En þegar ég
kveikli á skrifborðslampanum, sá
ég. engan. Ég tók skærin og fór
upp aftur“.
„Ég skil“, sagði hann efabland-
inn. „Svo voruð þér læstar inni rétt
á meðan morðið var framið?“
„Já“. Iíún fann að ha^in tor-
tryggði hana og hélt áfram að
skýra honum frá þessu í smáatrið-
um.
Loks sagði hann: „Jæja, en kom-
um nú aftur að því, hver ástæðan
kann að vera fyrir morðinu. Lítum
nú á: Ung og falleg kona er gift
manni, sem er óbilgjarn og grimm-
ur við hana, bæði ósjálfrátt og af
ásettu ráði. Hún getur ekki skilið
við hann — eða að minnsta kosti
gerir hún það ekki. Ef til vill er
hún hrædd við manninn. Ef til vill
er hún orðin svo þróttlaus, and-
lega, að hún hefur ekki magn til
að þrjózkast gegn honum. Eða, ef
til vill, hefur hún ekki — að svo
komnu — nógu mikla og knýjandi
ástæðu til að yfirgefa hann. Sem
sagt“. Jacob Wait andvarpaði,
„hún hefur ekki — enn — orðið
ástfangin af öðrum manni. — Nei,
grípið ekki fram í fyrir mér, fyrr
en ég hef lokið máli mínu. — Nú,
HEIMELISRITIÐ
59