Heimilisritið - 01.08.1948, Blaðsíða 19

hann hirðfólkið umhverfis sig
—“ hver vogar sér að móðga
oss með þessu guðlausa spotti?
Grípið hann og sviptið af hon-
um grímunni, svo við vitum
hvern við hengjum í dögun!“
Það var í austursalnum, þeim
bláa, að Prinsinn Gæfusami
mælti þessi orð. Þau hljómuðu
gegnum alla sjö salina, því prins-
inn var hraustur maður og radd-
sterkur, og hljóðfæraslátturinn
þagnaði er hann lyfti hönd sinni.
Það var í bláa salnum að
prinsinn stóð með hóp af fölum
hirðmönnum sér við hlið. Fvrst,
er hann tók til máls, gerðu
nokkrir úr hópnum sig líklega til
að ráðast á hinn óboðna gest,
sem þá var nálægt þeim og nú
gekk rólegum, tignarlegum
skrefum í átt til prinsins. En
vegna kynlegs uggs, sem vit-
firringslegt gerfi trúðsins hafði
skotið þeim í brjóst, rétti eng-
inn fram hönd til að grípa hann,
svo að hann gekk óáreittur rétt
framhjá prinsinum, en hirðfólk-
ið hrökk allt undan upp að
veggjunum. Hann hélt áfram,
hægum, hátíðlegum skrefum
eins og fyrr, gegnum bláa salinn
inn í þann purpuralita — þaðan
í hinn græna, þannig áfram
gegnum alla salina til hins
svarta. En þá var það, að
Prinsinn Gæfusami, óður af
reiði og skömm vegna augna-
bliks bleyðimennsku sinnar,
ruddist gegnum salina sex, en
enginn fylgdi honum vegna
dauðaskelfingar, sem gripið
hafði allt- fólkið. Hann hélt á
nöktum rýtingi og átti aðeins
eftir þrjú skref til ókunna gests-
ins, sem nú var kominn að innsta
vegg svarta salarins, og stóð
andspænis prinsinum. Það kvað
við skerandi óp — og rýtingur-
inn féll glitrandi á gólfábreiðuna,
þar sem Prinsinn Gæfusami
engdist andartaki síðar í dauða-
stríði sínu. Þá urðu gestir hans
gripnir hugrekki örvæntingar-
innar, þeir þyrptust inn í svarta
salinn og gripu trúðinn, sem
stóð í skugga íbenholtsklukk-
unnar, tignarlegur og hreyfing-
arlaus. Þeir lirópuðu í máttvana
skelfingu, þegar þeir urðu þess
varir, að líkklæðin og dauðsgrím-
an, sem þeir réðust á svo ofsa-
lega, varð tóm eitt í höndum
þeirra.
Nú vissu allir að Rauðidauði
var mitt á meðal þeirra. Hann
hafði komið eins og þjófur á
nóttu. Einn af öðrum féllu
svallararnir á blóðidrifin salar-
gólfin, og dóu skelfingardauða.
Og líf íbenholtsklukkunnar fjar-
aði út um leið og hins síðasta
veizlugests. Og ljós kertanna
brunnu út. Og myrkur og rotn-
un og Rauðidauði réðu ríkjum.
ENDIR
HEIMILISRITIÐ
17