Heimilisritið - 01.08.1948, Blaðsíða 59

síðar, stóð Poirot uppi á hæð-
inni við Gull Cove. Hann sá ein-
hvern niðri á ströndinni. Ein-
hverja mjóslegna veru, í rauðri
blúsu og bláum stuttbuxum.
Poirot gekk varlega niður stig-
inn.
Linda Marshall sneri sér
snögglega við. Poirot virtist sem
það færi hrollur um hana. Hann
settist gætilega niður, við hlið
hennar. Linda horfði á hann,
kvíðafullu augnaráði. Hún sagði:
„Hvað — hvað viljið þér?“
Poirot sat þögull nokkra
stund. Síðan sagði hann:
„Þér sögðuð um daginn, við
lögreglustjórann, að yður væri
vel við stjúpmóður yðar, og að
hún hefði verið góð við yður“.
„Ég hef kannske ekki kært
mig mikið um hana“, sagði
Linda, „en það er ekki fallegt að
vera að tala um það, þegar hún
er dáin“.
Poirot vaipaði öndinni.
„Var yður kennt þetta í skól-
?((
„Já, að nokkru leyti“.
„Þegar um morð er að ræð’a,
er mest um vert, að segja sann-
leikann. Ég hef tekið að mér það
hlutverk, að komast að því, hver
myrti Arlenu Marshall?"
„Ég held að einhver æðisgeng-
inn, vitstola maður, hafi myrt
hana“, sagði Linda.
„Nei — það held ég nú ekki“,
sagði Poirot.
Linda saup hveljur. „Það' er
— það er eins og þér vitið?“
„Getur verið, að ég viti það“,
sagði Poirot. „Ég vona að þér
treystið mér til þess að vera yð-
ur hjálplegur í raunum yðar, eft-
ir beztu getu“.
Linda stökk á fætur.
„Ég hef engar raunir. Þér get-
ið ekkert hjálpað mér. Ég veit
ekki við hvað' þér eigið“.
Poirot horfði í augu hennar.
Hann sagði:
„Ég á við kerti .. .“
Hann sá hvernig augnaráð
hennar fylltist skelfingu. Hún
hrópaði:
„Ég vil ekki heyra þetta. Ég
hlusta ekki á yður“.
Hún hljóp eftir fjörunni, eins
og hind á flótta, og stökk upp
eftir stígnum.
Poirot hristi höfuðið. Hann
var þungt hugsandi.
XI. KAPÍTULT
I.
COLGATE var að gefa lög-
reglustióranum skýrslu.
„Ég hef fengið upplýsingar um
talsvert mikilvægt atriði. Það er
viðvíkiandi efnahag frú Mars-
halls. Ég náði tali af lögfræð-
ingum hennar, og ég verð að
segja, að mér brá í brún. Eins
og þér munið, þá erfði hún fimm-
tíu þúsundir punda, eftir Eskine
HEIMILISRITIÐ
57