Heimilisritið - 01.12.1949, Blaðsíða 43

Frú Barkley hikaði andartak,
en svo fór hún einnig að hlæja.
„Nú, mér virðist yðtir hafa
gengið prýðilega að segja mér
frá sjálfri yður, þrátt fyrir það“.
Dyrnar voru opnaðar og Hin-
rik gamli stóð ringlaður í dyr-
unum og horfði á frú Barkley
og ungu stúlkuna.
„Hvað er það, Hinrik?“ spurði
frú Barkley.
„Maturinn er til, frú“.
„Nú skal ég fara“, sagði unga
stúlkan og spratt á fætur.
„Bíðið“, sagði frú Barkley
skipandi. ,Hvar borðið þér jóla-
matinn?“
„O — í einhverju veitinga-
húsinu, býst ég við. Það er enn-
þá hægt að finna góða staði, ef
heppnin er með“.
„Eigið þér ekkert heimili?“
Unga stúlkan hristi höfuðið.
„Ég er munaðarlaus. Ég ólst
upp á barnaheimili. Ég held, að
það sé þessvegna, sem ég hef
alltaf óskað, að ég eignaðist tíu
börn, ef ég giftist einhverntíma.
Mér mundi ekki þykja heimilið
reglulegt heimili, nema þar væri
fullt af börnum. Þegar ég varð
seytján ára, útvegaði barna-
heimilið mér atvinnu. Mér féll
ekki starfið, og fann sjálf það,
sem ég nú hef“.
„Hinrik, settu einn disk til
viðbótar á borðið. Ungfrú — æ,
hvað heitið þér annars?“
„Jóna Holt“.
„Hinrik, ungfrú Holt borðar
með okkur“.
„Já, frú“. Undrunarhreimur
var í rödd Hinriks, er hann lok-
aði dyrunum á eftir sér.
„Er Holt hið rétta nafn yð-
ar?“
„Það var fyrsta lausa nafnið
undir H“, sagði Jóna.
„Hafið þér enga hugmynd um,
hver þér eruð?“
„Ég fannst í stigagangi“.
Frú Barkley reis á fætur og
fylgdi Jónu upp, svo að hún
gæti lagað sig ofurlítið til. Hvöt,
sem hún ekki skildi, kom henni
til að benda á dyrnar að her-
bergi Marteins.
„Þetta er herbergið hans“,
sagði hún. „Þér getið farið þang-
að og lagað yður til“.
Frú Barkley gekk inn í svefn-
herbergið sitt, lokaði dyrunum
á eftir sér og settist. Þarna á
borðinu var myndin af Marteini,
og það var eins og augu hans
horfðu á hana af viðkvæmni.
„Eigingjörn", hugsaði hún.
„Já, ég held, að' ég hafi verið
eigingjörn, — ég hef verið hrædd
við að lifa án hans“.
„Ég skil það nú, Marteinn“,
hvíslaði hún. „Nú fyrst hefur
það runnið upp fyrir mér, hve
eigingjörn ég hef verið“.
JÓNA GAT ekki annað en
HEIMILISRITI*
41