Heimilisritið - 01.12.1949, Blaðsíða 55

Tízkulæknir
Framhaldssaga eftlr SARAH ELIZABETH RODGER
Fcrgus horfði á óttaslegin andlit
þeirra og sá, að þau höfðu þegar séð
á svip hans, hvað gerzt hafði ... Phelps
Dunstan hélt á Morgunblaðinu og
hendur hans skulfu. Oskubakkinn við
hlið hans var fullur af sígarettustúfum.
Móðir hinnar látnu, frú Crenshaw, lá
cirðarlaus í rúminu. Hún var nú ekki
ung og fögur að sjá. Fergus hafði tek-
ið eftir djúpum rákum á fótum hennar
eftir þröngu skóna, en hún hafði spark-
að þeim af sér.
„Ég hef því miður sorgarfregn að
færa ykkur“, sagði Fergus og vætti
þurrar varirnar.
Frú Crenshaw fór strax að gráta.
„Hún er dáin!“ sagði Phelps Dun-
stan. „Var það ekki það, sem þér ætl-
uðuð að segja?“
„Jú“, sagði Fergus viðkvæmnislega,
„og mér fellur það mjög þungt. Við
Chard læknir gerðum allt, sem í okkar
valdi stóð til að bjarga henni. Bamið
er líka dáið“.
„Hvar var Britton læknir?“ spurði
frú Crenshaw grátandi. „Hvaða rétt
hafði hann til að láta dóttur mína ...“
„Talið þér ekki svona“, sagði Ferg-
us. „Það var ekki hægt að koma í veg
fyrir þetta. Ég veit, að það er afar þung-
bært fyrir ykkur bæði. Ég myndi vilja
hjálpa yður, Dunstan, á hvaða hátt,
sem væri“.
„Viljið þér gera svo vel að senda
hjúkrunarkonu til frú Crensaw", sagði
Phelps Dunstan og stóð með erfiðis-
munum á fætur. „Ég kem eftir stutta
stund aftur. Ég ætla að fá mér frískt
loft“. Hann reikaði fram hjá Fergusi út
á ganginn.
„Hann elskaði konu sína og þráði
að eignast son. Það var mitt hlutverk
að færa þau bæði aftur til hans, en ég
brást!“ hugsaði Fergus í örvæntingu
sinni.
Hann þrýsti á hnapp við rúmið.
„Komið með róandi lyf til frú Cren-
shaw“, sagði hann- við hjúkrunarkon-
una.
Hún var rólegri, þegar hann fór frá
henni. Síðan gekk hann inn í skrifstofu
yfirhjúkrunarkonunnar og tók að rita
það, sem hann þurfti.
„Þér ættuð heldur að fara að hátta,
Wyatt læknir', sagði yfirhjúkrunarkon-
an í hluttekningartón, „þér hljótið að
vera óskaplega þreyttur".
Hún víkur ekkert að því, að þetta
er fyrsta dauðsfallið í spítalanum um
margra mánaða skeið, en hún er auð-
vitað að hugsa um það. Þetta sagði
Fergus við sjálfan sig. Honum leið afar
illa.
HEIMILISRITIÐ
53