Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 26

Þau gengu hrað'ar nú. Ekki
framar eins og fólk, sem ekki er
að fara neitt.
Stúlkan sagði: „Nú rignir
ekki“.
Droparnir félln enn án afláts.
Stúlkan sagði: „Innvortis. Það
rignir ekki framar“.
Þau voru nú neðan við hæð-
ina.
Það var krá hinum megin við
götuna.
Pilturinn sagði: „Jæja, komdu,
Gunní. Komdu inn þar sem
hlýtt er“.
Það' var ekki gott að segja,
hvort enn rigndi. Droparnir féllu
enn mjúkt og hægt. En þeir gátu
hafa fallið af greinum trjánna.
ENDIB

Hvers vegna er músin svona lítil?
Eftirfarandi munnmœlasaga er til
mcðal Indíána sem búa við Sup-
criovantið í Norður-Amertku.
Fyrir löngu síðan, þcgar mennirnir
voru cnn fáir, bjó drcngur nokkur og
systir hans við vatnið mikla. Drcngur-
inn var duglcgur að veiða og eyddi
mcstum tíma sínum inni í skóginum,
á meðan systir hans var í tjaldinu og
sútaði skjnn og matreiddi fyrir hann.
Drengurinn sá í skóginum breiðan
veg, scm sýndist vcra cftir eitthvert
stórt dýr, svo að hann bjó sér til mjög
sterka snöru, cgndi hana um kvöldið og
fór á fætur fyrir birtingu morguninn
eftir, til þess að vitja um hana. En þar
sem hann sá ekkert fyrir myrkri, sett-
ist hann niður og beið langan tíma.
En þegar ekki birti og hann varð sár-
svangur, fór hann aftur að tjaldinu, en
þar beið systir hans með matreiðsluna
eftir sólaruppkomunni.
En brátt urðu þau og öll dýrin hissa
á því, hversu lengi var dimmt, og að
síðustu sagði liann systur sinni, hvað
24
hann hefði gert. Hún þóttist vita, að
hann myndi hafa snarað sólina, svo að
þau álitu að drengurinn yrði tafarlaust
að skera í sundur snöruna og láta hana
losna. En hitinn var svo afskaplegur,
að hann komst ckki nálægt hcnni, Þá
rcyndi hvert dýrið á fætur öðru að losa
hana, en gátu ckki að gjört.
Músin, sem þá var stærst og sterkust
þeirra allra, og hafði langt, fagurt og
silkimjúkt hár, gerði að síðustu tilraun
til að losa sólina úr snörunni. Eftir langa
mxðu tókst hcnni að naga snöruna í
sundur, en svo var hitinn mikill, sem
hún varð að þola, að allt hið fagra hár
hennar sviðnaði og kjötið skorpnaði og
féll saman, þar til hún varð af sömu
stærð og afkomendur hennar eru enn
þann dag í dag.
Frá þessum degi hefur enginn reynt
að snara sóljna, og foreldrar segja böm-
um sínum þessa sögu, til þess að brýna
fyrir þcim að fara varlega, því að þau
viti ejcki, hvað skeytingarleysi þeirra
geti haft í för með sér.
HEIMILISRITIÐ