Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 61

að það þarf sterkar taugar til að geta
haldið virðingu sinni gagnvart flokki
villtra mannæta og hausaveiðara. Margir
þeirra hafa skotvopn, að vísti gömul og
úrelt, en meira að scgja kúla úr byssu,
sem hlaupið hefur verið sagað af að
mestu, getur látið eftir sig slæmt gat
í mannsskrokk. Ég held annars að það
væri bezt, að ég gerði höfðingjanum
orð og bæði hann að finna mig hingað.
Ég vcrð með einhverju móti að hræða
hann. Það gæti orðið óþægilegt fyrir
okkur bæði, ef ættflokkurinn tæki upp
á því að reyna að ná yður með valdi.“
Hann stóð upp og gekk til dyranna
og gaf tveim innfæddum, sem komu
hlaupandi, hræddir á svip, einhverjar
skipanir.
Joan skildi, að þeir innfæddu fengu
skipun um að koma með höfðingjann,
og að Doyle vildi tala við hann við
hliðið á stauragirðingunni.
„Ef höfðinginn neitar að koma, er
ég illa settur. Ég get ekki heimsótt
hann, af því ég þori ekki að skilja yð-
ur eina eftir hér,“ sagði Doyle og sett-
ist aftur. ,,En mér er nú nær að halda
að hann þori ckki að hundsa skipun
mína.“
Hann gat rétt til, en hann var ber-
sýnilega kvíðafullur, meðan hann beið
eftir svari, og stóð oft upp og gekk út
í dyrnar. Loks kom einn af mönnum
hans með þær fréttir, að höfðinginn
væri á leiðinni.
,,Það var ágætt,“ sagði Doyle og
sneri sér að Joan. „Það er bezt að þér
verðið hér eftir, því að það er ekki vert
að höfðinginn sjái yður. Hann gæti þá
máske orðið svangur aftur. Ef eitthvað
gerist er bezt fyrir yður að fara upp
HEIMILISRITIÐ
stigann og leita hxlis í kompunni þar
uppi. Ég hcld annars að það væri rétt-
ast, að þér færuð þangað strax og lokuð-
uð hleranum í öryggis skyni. Þér getið
séð hvað gerist gegnum kýraugun þar
uppi. Ég býst ekki við að það verði
nein ólæti, en maður veit aldrei upp á
hverju þessir villimenn kunna að taka.“
Meðan hann talaði, hafði hann tek-
ið skammbyssu upp úr vasa sínum og
leit eftir því, hvort hún væri örugglega
hlaðin. Síðan stakk hann henni í vasa
sinn aftur, lét hitabeltishjálminn á sig
og fór í gula hanzka. Joan fannst þetta
sto hlægilegt, að henni lá við að reka
upp skellihlátur, en hún gat ckki ann-
að en dáðst að stillingu hans.
Hún flýtti sér upp í káetuna á loftinu
og lokaði þunga hleranum á eftir sér.
Hún sá nú að kcngur var á honum til
að læsa honum með. Þegar hún horfði
í gcgnum citt kýraugað, sá hún Doyle
lötra í hægðum sínum út að hliðinu,
en fyrir utan það sat risavaxni mann-
ætuhöfðinginn í stól, sem fjórir sterkir
náungar höfðu borið hann í, alla leið
frá hreysi hans og sem stóðu nú tein-
réttir og hreyfingarlausir sinn til hvorr-
ar handar honum. Lengra frá beið
tuttugu til þrjátíu manna hópur, sumir
vopnaðir spjótum og skjöldum, en aðr-
ir byssuhólkum og cinn bar gamlan
hermannariffil með áfestum byssu-
sting.
Doyle lötraði í áttina til þeira með
upplyftri vinstri hendi, sjálfsagt í
kveðjuskyni eða sem friðarmerki, en
hægri höndin var í vasanum og hélt
sennilega um skammbyssuna. Joan
hugsaði með sér, að maðurinn hlyti að
vera taugasterkur. Hver og einn af þeim
59