Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 58

„Þakka yður kærlega fyrir Doyle,"
svaraði Joan og tók sér sæti við borðið.
Þar var skál með ávöxtum, dósir með
niðursoðnu kjöti og brauð samskonar
og hinir innfæddu baka.
„Hvers vegna að vera með öll þessi
hátíðlegheit og kalla mig Doyle?“ spurði
Doyle og brosti fleðulega framan í hana,
um leið og hann renndi í bollann henn-
ar. ,,Hvers vegna þurfum við að vera
svona hátíðlcg hvort við annað, þar
sem við erum þó góðir vinir. Ég fyrir
nntt leyti er ekki vis um hvort ég á að
ávarpa yður ungfrú Allison eða frú
Sterling og sting því upp á að ávarpa
yður Joan. Það er dásamlegt nafn. Og
þér ættuð að kalla mig Wilberforcc."
Joan yppti öxlurn, en svaraði ekki
þessari uppástungu. Enda þótt hún liti
ekki á Doyle, hafði hún á tilfinning-
unni að hann horfði á hana gráðugunt
augum, mcðan hún dreypti á kaffinu
og borðaði dálítið af ávöxtum. Hún
fann á sér, að frá hans hendi myndi
aðeins ills að vænta.
Loks neyddi hún sig til að líta upp
og henni brá, er hún sá að augu hans
glóðu af ástríðu og girnd.
„Þér eigið líklcga ekki sígarcttu?"
spurði hún með upgerðar kærulcysi, cr
lnin mætti hinu brennandi augnaráði
Doyle án þess að blikna.
„Jú, ég á einhvers staðar dós af þeim,“
sagði Doylc og stóð upp. „Ég reyki
ekki sígarettur sjálfur, en höfðinginn
sendi mér þær að gjöf, seinast þcgar
kaupskipið kont hér við. Hér cru þær.
Þetta cr víst ekki bczta tesund, en ef
til vdl er hægt að notast við þær.“
Hann rétti Joan sívalar blikkdósir.
Hún tók sér sígarettu og kveikti í
henni með uppgerðar jafnaðargeði. Svo
hallaði bún sér aftur á bak í stólnum
og blés reykjarmekki upp í loftið. Doyle
settist ekki aftur, hcldur stóð við hlið
hennar og horfði á hana með mikilli
hrifningu í svipnum.
„Þér eruð fallegar, Joan,“ sagði hann
lágri röddu, eftir langa þögn. ,,Þér eruð
yndislegasta vera, sem ég hcf nokkurn-
tíma séð. Þér eruð meira að segja töfr-
andi í þessum tötralega búningi. Ég skil
mætavel, að Sterling skyldi ræna yður
og flytja yður hingað með sér. Þér eruð
svo fagrar, að hvaða maður sem væri,
hlyti að verða hcillaður af yður."
„Ég þakka gullhamrana," sagði Joan
og forðaðist að líta í augu hans, en
reykti af öllum kröftum. „En ég kæri
mig- alls ekki um gullhamra, og ég hcf
cngan áhuga á aðdáun karlmanna." Um
Ieið og hún sagði þetta stóð hún á fæt-
ur og bætti við: ,,Má ég ganga dálít-
inn spöl?“
Doyle fitlaði við svarta hökutoppinn
og var vonsvikinn á svjpinn.
„Það er ekki hættulaust fyrir yður
áð fara út fýrir stauragirðinguna,“ svar-
aði Doyle cftir dálitla timhugsun.
„Höfðinginn og menn hans eru reiðir
mér fyrir að hafa rænt hann réttmæt-
um feng, nefnilega yður, og freisting-
in til að nota hið fagra höfuð yðar fyr-
ir skrautgrip yfir dyrnar á hreysi höfð-
ingjans, getur vel fengið yfirhöndina.
Yður er væntanlega ljóst, að ef ég hefði
ekki komið þarna að, af hendingu, hefð-
uð þér að öllum líkindunt verið líflátin
og etin. Þér ltafið alls ekki þakkað mér
Iífgjöfina.“
„Mér er lífið svo lítils virði, að ég veit
varla hvort ég á að vera þakklát fyrir
56
HEIMILISRITIÐ