Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 18

hans, var herbergisþerna hjá
markgreifafrú de Boufflers.
Kvöld eitt, er hún var úti, um-
kringdi flokkurinn húsið, Car-
touche læddist inn til gömlu
frúarinnar, sem varð skelfd af
að sjá manninn með skamm-
byssu í beltinu. „Frú,“ sagði
Cartouche, „ég er hinn alræmdi
ræningi, Louis Dominique Car-
touche. Mig langar afar mikið
til að sofa í almennilegu rúmi
í nótt. Herbergisþerna yðar er
ekki heima, þjónn yðar ekki
heldur, ég legg mig í hans rúm.
Yður verður ekkert mein gert,
en yður þýðir ekki að hrópa á
hjálp, því húsið er umkringt.
Ég fel mig um stund í hliðar-
herberginu, látið þjónustufólk
yðar leggja á borð. Ég er svang-
ur.“
Þetta var gert, Cartouche
borðaði af góðri lyst, gamla frú-
in hafði næstum gaman af þessu
og sagði í sífellu: „Eruð þér
virkilega Cartouche!“ og síðan
lagði Cartouche sig í rúm her-
bergisþjónsins og svaf til morg-
uns. Átta dögum seinna fékk
frúin körfu með kampavíns-
flöskum, ásamt bréfi, sem í
stóð: „Frú greifynja, kampa-
vínið yðar er ekki gott. Hér
er betri tegund. Þakka fyrir
síðast. Gestur yðar, Louis Dom-
inique Cartouche."
í Quinquampoix-götu var á
J6
þessum tíma einskonar kaup-
hallarstarfsemi, sem lögreglan
hélt vörð um og átti að inn-
heimta vissan skatt af öllum-
kaupum. Cartouche og nokkrir
af mönnum hans komu á stað-
inn, dulbúnir sem lögreglumenn
og rændu öllum peningum spá-
kaupmannanna, yfir hálfa milj-
ón franka. Eftir það ramavein,
sem nú var rekið upp, varð
stjórnin að gera sitt ýtrasta.
Mörgum herdeildum var boðið
út, og Cartouche fannst í neð-
anjarðargrjótnámu. Hann flúði
gegnum hana og nokkra vín-
kjallara og komst inn í hús auð-
manns eins. Það var umkringt,
og hermenn tóku sér stöðu á
næstu húsþökum, nú skyldi
Cartouche ekki sleppa. En þessi
frái, liðugi, litli maður smaug
upp um skorsteininn, sté upp
á hann og hélt háðulega ræðu
yfir hermönnunum. Svo hljóp
hann eftir þökunum og hvarf
niður um skorstein, kom nið-
ur í eldhús, fann eldasveins-
búning, fór í hann og gekk út
úr húsinu. „Hafið þið náð Car-
touche?“ spurði hann hermenn-
ina á götunni. „Nei, en við höf-
um hann í hendi okkar.“ „Þið
náið honum nú samt ekki,“ sagði
Cartouche og gekk blístrandi á
burt.
Enginn þekkti París eins vel
og hann, hann þekkti allar stein-
HEIMILISRITIÐ