Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 25

við tónfall þagnarinnar. Hver
skuggavera er enn eitt þagnar-
bil vinstra megin við mig.
Fyrir fjórum trjám sagð'i ég:
„Hvers vegna gengur piltur í
regni? Það var fyrir afar löngu.
Hvert tré er dálítill hluti af ei-
lífðinni. Fyrir fjórum trjám. Nú
fimm. Það er Ijósastaur fram-
undan. Ljósið á honum hvíslar
í regninu.
Eg hef ekki sagt neitt í fjögur
tré. Hvað ætti ég að miða við,
ef engin tré væru? Það væri ekki
hægt. Þá væri aðeins stígurinn
og regnið og húmið.
Það eru sjö tré á hvern ljósa-
staur. Hvert tré er einn áttundi
af ljósastaur.
Nú er ljósastaurinn rétt fyrir
framan. Nú hefur verið þögn í
sjö tré og einn ijósastaur. Það'
er eilífðarþögn.
Það er vel líklegt, að kennslu-
konan spyrji einhverntíma:
„Hve löng er eilífðin?“ Og ég
rétti upp höndina og segi: „Sjö
tré og Ijósastaur“.
Og hún segir: „Nú, hvernig
vissir þú það?“
Og ég svara: „Ég gekk það
einu sinni í regni“.
Pilturinn stanzaði. Hann hall-
aði sér upp að Ijósastaurnum, í
skugga hans.
Stúlkan stóð við lilið hans.
Birtan féll á hana. Hún var einu
skrefi á eftir eilífðinni.
Hann sagði: „Hvers vegna
gengur piltur í regni? Ég skal
segja þér, hvers vegna piltur
gengur í regni. Af því hann tel-
ur regnið hollt. Það þvær, skol-
ar burt. Ryki, föllnu laufi,
mörgu. Rétt?“
„Já“.
„Og stundum, þegar þú held-
ur eitthvað sé dautt, og það
rignir, þá vaknar það og byrjar
að vaxa aftur“.
„Ég veit“.
„Þá er allt gott. Það er allt
um lífið. Piltur fer út til að
vökva eitthvað ósköp lítið. Hann
er ekki viss um eitthvað. Hann
er að' leita einhvers, svo hann
fer út í rigninguna“.
„Að hveriu leitaðirþú? Mér?“
„Ef til vill“.
Þau gengu aftur af stað. Þau
gengu nú niður hæðina. Neðan
við hæðina voru hús og Ijós.
Ljósin voru í litlum þyrpingum
í skjóli hvers annars. Þau voru
ekki í röð eitt og eitt eins og
Ijósastaurarnir. Ekki einmana
eins og Ijósastaurarnir, einn við
sjöunda hvert tré, í regninu.
Pilturinn sagði: „Piltur fer út
í regnið, og þegar hann finnur
það, sem hann leitar, fer hann
aftur inn, þar sem hlýtt er, og
honum þykir gott þar. Hann
þarf ekki að' fara út í regnið aft-
ur. Hann er ekki smeykur við
að fara inn þar sem hlýtt er“.
HEIMILISRITIÐ
23