Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 10

líta inn til elsku sjúklingsins okkar?
æpti Lícla fnmtalega.
Þær ruku upp stigann með hlátra-
sköllum og skríkjum.
Vaska lá mcð augun aftur og sagði
án þess að opna þau:
— Nú, þið cruð komnar aftur.
— Okkur þykir þetta svo lciðinlcgt,
Vasilj Mironytsj!
— Heldurðu að okkur þyki ekki
vænt um þig?
— Manstu hvað þú barðir mig?
Þær kölluðu ekki, en lögðu áhcrzlu
á hvcrt orð og horfðu á hann mcð aug-
um, sem tindruðu af illgirnislegri gleði.
Hann endurgalt augnaráð þeirra með ró,
og aldrei höfðu augu hans tjáð betur
þetta óseðjanlega dularfulla hungur cn
nú.
— Takið þið eftir, hvað ég segi,
dækjurnar ykkar. Þcgar cg kcm á fæt-
ur. . .
— Guð vill kannskc, að þú farir
aldrci á fætur . . . tók Lída fram í fyr-
ir honum.
Vaska klcmmdi varirnar fast saman
og þagði.
— Kennir þig til í þessari smá-
sprungu?' spurði ein stúlknanna, föl
mcð samanbitnar tcnnur. Er hún þarna?
— Hún grcip um brotna fótlegginn
og herti að.
Tcnnur Vaska skullu hart saman, og
hann rak upp æðislcgt öskur. Hann
hafði einnig meiðzt í vinstri handleggn-
um, og þegar hann ætlaði að slæma þeim
hægri að stúlkunum, hitti hann sjálfan
sig í magann.
Stúlkurnar skræktu af hlátri.
— Þegið þið, skepnurnar ykkar! öskr-
aði hann og ranghvolfdi augunum.
Gætið þið ykkar! Ég skal gcra út af
við ykkur!
En stúlkurnar dönsuðu kringum rúm-
ið, klipu hann og kreistu, toguðu í hárið
á honum, hræktu framan i hann og
kipptu í brotna fótinn. Augu þeirra
skutu gneistum, þær hlógu og bölvuðu
og dembdu yfir hann skæðadrífu af
klúryrðum. Þær voru ringlaðar af hefni-
girni. Hálfnaktar, í hvítum nærklæðum,
sem sveifluðust um þær, rjóðar af æs-
ingu, líktust þær hefninornunum.
Vaska rak upp hvert öskrið af öðru
og sveiflaði heila handleggnum í kring-
um sig; forstöðukonan stóð ráðalaus í
dyrunum og æpti:
— Látið þið hann vera! Ég kalla á
lögregluna! Þið drepið hann! Hja-álp!
Engin hlustaði á hana. Hann hafði
misþyrmt þeim árum saman — þeim
voru aðeins gefnar mínútur til hefndar-
innar, og ekki ein sckúnda skyldi fara
til ónýtis. . .
Allt í einu heyrðist í öllum látunum
djúp, biðjandi rödd:
— Látið þið nú þetta nægja! Stclpur,
þetta er nú nóg! .. . Hann cr nú líka
manneskja. Fyrir Krists skuld, látið þið
þetta nægja. Hcyrið þið það!
Þetta hafði sömu áhrif og köld vatns-
gusa á stúlkurnar; þær hörfuðu skelk-
aðar og hvumsa.
Það var Axinja scm hafði talað. Hún
stóð úti við gluggann og laut þeim
djúpt að bænda sið; stundum spennti
hún greipar um magann, stundum rétti
hún hendumar biðjandi fram.
Vaska lá hreyfingarlaus. Skyrtan var
rifin að framan, svo að sá í breitt brjóst-
ið þakið stífu, rauðu hári, það gekk upp
og niður eins og það væri að springa.
8
HEIMILISRITIÐ