Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 59

lífgjöfina," svaraði Joan, og málrómur
hennar var biturlegur. „Ég hef misst
allt sem gefur lífinu gildi."
„Þér hafið þó enn æsku yðar og
fegurð, og það er mikilvægt fyrir konu.
Meira að segja.hér á Muava, fjarri
menningunni, ættuð þér að hafa skil-
yrði til að vcra hamingjusamar," sagði
Doyle. „Eigurn við að ganga svolítið
saman fyrir innan girðinguna?"
,,Já, ég þarf að fá mér ferskt loft,“
svaraði Joan og fann, að það myndi
vcra henni léttir að koma út undir bert
loft. „Hafið þér nokkuð heyrt um, hvað
orðið hefur um Renu, stúlkuna, sem
var tneð mér, þegar ég var tekin hönd-
um?“
„Mennirnir, sem handtóku yður,
fullyrða, að þeir hafi ekkert séð til
stúlkunnar og að þér hafið verið ein-
ar, þegar þér voruð teknar höndum,"
svaraði Doyle. „Ég hugsa að stelpan
sé enn á flakki um frumskóginn. En
hversvegna hafið þér áhyggjur hennar
vegna? Hérlendis er nóg af innfædd-
um stújkum, og mannslífin eru ekki
í háu verði hér.“
Þau gengu einn hring umhverfis hús-
ið, og hinir innfæddu, sem annaðhvort
voru þar á gangi eða við einhver störf,
hópuðust saman og gláptu stórurn aug-
um á hvítu konuna og blöðruðu ákaft
hver við annan.
„Ég veit ekki, hvort þér veitið því
athygli, að meira að segja svertingjarnir
eru alveg dolfallnir af hrifningu yfir að
sjá yður," sagði Doyle um leið og hann
sparkaði í grís, sem honum fannst vera
fyrir sér. „Þeir viltu hafa líka tilfinn-
ingu fyrir fegurð."
,Það er líklega þessvegna, sem þeir
lýta sjálfa sig með því að tatóvera and-
litin og gera göt á nef og eyru," sagði
Joan skensin. Doyle hló.
„Villimennirnir eru nú ekki eina
manntegundin, scm lejtast við að bæta
upp á vcrk náttúrunnar," svaraði hann.
„Ég veit ekki betur en að menntaðar
konur rciti augabrúnir sínar, máli and-
litin, liti varir og ncglur og láti lita
hár sitt. Þctta á ekki við yður, því þér
þurfið ekki að nota gcrvilyf — þér cruð
nógu fagrar frá hendi náttúrunnar."
„Hversvegna látjð þér svínin ganga
fast við húsið?" spurði Joan og skipti
um umtalsefni, til þess að losna við
fleiri persónulegar athugasemdir.
„Það er gert til öryggis, ef við þyrft-
um að verjast innrás. Þessvegna gætum
við þess alltaf að hafa bústofn okkar
innan stauragirðingarinnar," svaraði
Doyle. „Við verðum að tryggja okkur
gegn því að vcra sveltir inni."
Hann stanzaði til að gefa hinum inn-
fæddu einhverjar skipanir, scm allir virt-
ust bera óttablandna virðingu fyrir hon-
um. Einn þeirra, stór og ógeðslegur ná-
ungi, virtist hafa citthvað við þessar
skipanir hans að athuga, og samstundis
sló Doyle hann með hnefanum í andlit-
ið, svo að náunginn valt um koll út
að stauragirðingunni. Doyle lét fólsku-
legt spark fylgja hnefahögginu, um leið
og maðurinn valt um koll, og hló illi-
lega, þegar vesalings maðurinn kveinaði
af sársauka.
„Afsakið, en þetta er eina ráðið til
að halda uppi aga,“ sagði hann og
sncri sér aftur að Joan. „Þessir fuglar
skilja og læra aðeins á þennan hátt,
og ég er neyddur til að gera þeim
skiljanlegt, hver er húsbóndi hér.“
HEIMILISRITIÐ
57