Heimilisritið - 01.05.1951, Blaðsíða 5

ínni með fjölda námsmanna; þess vegna
var ekki aðeins eitt hóruhús, heldur
heilt hverfi, meðfram endilangri götu
og aðliggjandi stígum og sundum.
Vaska var alkunnur í hverfínu; nafn
hans kom stúlkunum til að skjálfa af
hræðslu, og þegar þær lentu í rifrildi
hver við aðra eða við forstöðukonu hóru-
hússins, hótaði hún þeim alltaf að hún
léti sækja Vaska:
— Gætið þið ykkar, ef þið eruð með
uppsteit, kalla ég á Rauð .. .
Þessi hótun nægði til að halda hinum
óþægustu telpuhnokkum í skefjum og
fá þær til að láta af sanngjörnum og
löglegum kröfum, t. d. um bctri mat
og leyfi til að skreppa í bæinn. Og kæmi
nú fyrir að þessi hótun nægði ekki, gerði
forstöðukonan boð eftir Vaska.
Hann kom gangandi í hægðum sín-
um, eins og sá, sem ckki hefur neina
ástæðu til að flýta sér, og lokaði sig
inni með forstöðukonunni, sem skýrði
honum frá, hverjar stúlknanna væru
brotlegar.
Hann hlustaði á skýrslu forstöðukon-
unnar og sagði aðeins:
— Ég skal sjá um þetta.
Síðan hélt hann til þeirra seku. Þær
fölnuðu og titruðu, þcgar þær sáu hann,
og honum var nautn að skelfíngu þeirra.
Ef refsingin fór fram í eldhúsinu, þar
sem stúlkurnar borðuðu og drukku teið
sitt, þá staðnæmdist hann lengi í dyra-
gættinni, þögull og grafkyrr, og þögn
hans var álíka hræðileg pynding og
misþyrmingin sem á eftir kom.
Þegar hann hafði horft á þær góða
stund, sagði hann kaldri og hljómlausri
rödd:
— Masjka! Komdu hingað!
— Vasili Mironytsj! grátbændi stúlk-
an hann. Lofaðu mér að sleppa! Ef þú
snertir mig, þá hengi ég mig . . .
— Gerðu það bara, ég skal sjálfur
útvega þér snöruna, svaraði Vaska án
þess að bregða.
Hann fékk þær alltaf til að koma
sjálfar.
— Ég kalla á lögregluna . . . ég brýt
gluggann! æpti stúlkan.
-—- Brjóttu bara gluggann, ég skal fá
þig til að eta glerbrotin, sagði Vaska.
Sii ódæla gafst upp og kom sjálf-
viljug til böðulsins, og ef hún gerði
það ekki, gekk Vaska til hennar, greip
um hár hennar og sneri hana til jarð-
ar. Vinstúlkur hennar, —; sem oftast
voru henni samsekar — bundu hendur
hennar og fætur, kefluðu hana, og síð-
an var sökudólgurinn húðstrýktur í aug-
sýn allra hinna. Ef grunur lék á, að
stúlka væri nógu óskammfeilin til
að kæra, var hún barin með breiðri
leðuról til þess að húðin spryngi ckki,
og blautt lak var lagt um herðar henni
til þess að komast hjá marblettum.
Það voru líka notaðar sandpokakylfur,
sem ollu fórnarlambinu daufum sárs-
auka, er þeim var fyrirkomið á þjó-
hnöppunum; en þessi sársauki hélzt
mjög lengi.
Þyn'gd refsingarinnar fór annars allt
eins mikið eftir skapgerð þeirrar seku
og duttlungum Vaska eins og eftir yfir-
sjóninni. Það bar til að hann barði þær
djörfustu án þess að aðvara þær'; þess
vegna geymdi hann alltaf svipu í hin-
um rúmgóðu buxum sínum, hún var
með eikarskafti, sem var slirið af langri
brúkun, og þrefaldri keyrisól, sem var
fléttuð saman við nokkra málmþræði
HEIMILISRITIÐ
3