Heimilisritið - 01.11.1952, Qupperneq 2

HVER ER ÁSTÆÐAN?
„Eg cr ekkja á fimmtugsaldri og er
mjög hrifin af manni, sem hefur sýnt
mér mikla athygli. Hann virðist hafa
dálœti á hörnum mínum. Hann er eink-
ar alúðlegur og gjafmildur, en hann hef-
ur einn stóran ókost: hann er mjög fuk-
ttrslegur um cinkamál sín, og ég hef
oft staðið hann að þvl að Ijúga stórlega.
Alíturðu að kostir hans yfirgnæfi lest-
ina?"
ÞOTT gjafmildi og góð framkoma
séu kostir, og dálæti hans á börnum þín-
um sé líka sterkur póstur, þá er undir-
hyggja hans og ósannsögli þeir lestir,
sem einna sízt mega vera í fari eigin-
manns. Ef þú getur ekki treyst honum,
verður ævi þín sem eiginkona hans
beiskjublandin. En hví skyldirðu ekki
reyna að fá upplýst um ástæðuna fyrir
óhreinskilni hans? Venjulega stafa slík-
ir ókostir af óttatjlfinningu eða minni-
máttarkennd.
SLÆM TENGDAMÓÐIR
„Tengdamóðir mín hefur sérstaka
andúð á mér, sem hefur síður cn svo
minnkað eftir að ég eignaðist harn. Þó
reyni ég að gera henni til hæfis og láta
hana ekki hafa neina ástæðu til að koma
svona fram við mig. Þetta hvllir þungt
á okkur. Hvað á ég að gera?“
1ALAÐU við hana um málið. Segðu
henni, að þér sé Ijóst, að hún hafi and-
úð á þér og spurðu hana um orsök þess.
Láttu bana heyra á þér, að þú viljir
kappkosta að vinna hylli hennar svo að
þið getið sýnt hvorri annarri skiln ng.
Ef hún kemur ekki til móts við þig,
er ég hrædd um að þú verðir að hætta
við svo búið, en þú hefur þá gert þitt
bezta.
BARNIÐ VILL EKKI BORÐA
„Það er heil plága að koma mat ofan
í hann Sigga litla. Eg er farin að kvlða
fyrir þvt á undan hverjum matmálstima,
og tengdafólk mitt á ekki orð í eigu
sinni yfir því, að ég skuli mata hann
með skeið. En ég verð að fá hann til
að borða með einhverju móti."
ÞETTA er ekki óalgengt vandamál
mæðra, einkum ef einbirni eiga hlut að
máli, eða börn, sem eru afbrýðisöm út í
yngri systkini. — Einfaldasta ráðið er að
koma þessum kenjagiápum á dagheimili
barna. Slík börn hafa oftast vamzt of
miklu atlæti móðurinnar og þarfnast fé-
lagsskapar jafnaldra sinna.
En ef um dagheimili er ekki að ræða,
verðurðu að taka málið föstum tökum.
Gerðu þér fyrst ljósar eftirfarandi stað-
reyndir: Venjulegt svangt barn borðar
hvaða mat sem er — og smjattar á hon-
um! Það gerir engu barni mein þótt
það missi úr eina og eina máltíð —
svelti jafnvel heilan dag. Börn, sem lát-
ast ekki vilja borða nema með eftir-
gangsmunum, eru venjulega að lertast
við að vekja athygli móður sinnar. Það
sem gera þarf, er að láta barnið vera
sem mest úti og útiloka allt sætinda-
át eða aðra aukabita milli máltíða. A
(Framh. á 3. ká-pustðu).