Heimilisritið - 01.11.1952, Síða 19

peningar,“ sagði hann.
,,Þú skalt ekkert hugsa um
það, Robert. Eg skal sjálf út-
vega peningana með því að
prjóna.“
,,Þú átt ekki þinn líka, Betty,“
sagði hann.
ÞAÐ leið vika, svo kom hann
kvöld eitt mjög seint heim, eftir
að Betty var háttuð. Hún lá alveg
kyrr og hlustaði á hann ganga
um íbúðina. Nú kom hann að
svefnherbergisdyrunum hennar.
Hjartað stanzaði í brjósti hennar.
Hún hafði búizt við þessu, en
eftir allar þessar vikur var hún
ekki framar hrædd. Nú lá hún
og reyndi að bæla niður óttann.
Hann stóð úti í ganginum með
úfið hárið og sloppinn flaksandi
frá sér.
..SefurSu, Betty?“
,,Nei, hvað er nú ?“
,,Ég er svo voðalega kvefað-
ur, áttu ekki eitthvert duft eða
kamillute ?"
Betty spratt fram úr rúminu, og
þegar hún kveikti, sá hún, að
hann skalf af sótthita.
,,FarSu í rúmið," sagði hún,
,,svo skal ég sjá um hitt.“
Alla næstu viku varð hann að
liggja í rúminu. Hann var mjög
veikur. ,,Eg var úti í rigningunni
í gær og varð holdvotur," sagði
hann, ,,og fötin þornuðu á mér.“
,,ÞaS hefur víst ekki verið svo
áríðandi að komast í aðra krá, að
þú hafir þurft að arka út í rign-
inguna," sagði hún kuldalega.
,,Nei, auðvitað ekki.“
Betty sá strax eftir illkvittni
sinni. Þegar hún krafðist þess, að
hann giftist henni, hafði hún sagt,
að hann væri jafn frjáls fyrir því.
Hún hafði engan rétt til að skipta
sér af einkalífi hans.
„Langar þig til aS spila?"
spurði hún til að bæta fyrir sér.
,,ÞaS hlýtur að vera leiðinlegt að
liggja og stara út í loftiS.
,,Viltu virkilega spila?" spurSi
hann og augu hans ljómuðu.
Hún lagði bakka á rúmið, og
þau spiluðu í klukkutíma, og
Betty gleymdi hinum dapurlegu
dögum í litlu íbúðinni. Hann varS
aftur Robert Graham, ungi maS-
urinn, sem hló og gerði að gamni
sínu, alltaf til í strákapör. Og hún
var fallega Betty Pierce, sem alla
ungu mennina langaði til að
dansa við.
,,Þú hefur snuðaS mig,“ sagði
Betty hlæjandi, þegar hann hélt
áfram að græða. Hún fleygði spil-
unum. Hann greip um báða úln-
liði hennar. /
,,Ég hef aldrei snuðað þig,“
sagði hann svo alvarlega, aS hún
hætti að hlæja.
Hún dró hendurnar hægt að
sér: ,,Eg er svo þreytt. Ég held
NÓVEMBER, 1952
17