Heimilisritið - 01.11.1952, Síða 31

baekur sínar, sem höfðu verið
vitni að sigrum hans, og voru á-
hrifarík umgjörð um hina dýr-
mætu persónu hans.
Að vísu var íbúð hans ekki
sérlega fín — en hafa skáld ekki
leyfi til að vera fátæk, að minnsta
kosti lítt efnuð ?
Þegar hann hafði loks tekið á-
kvörðunina, skrifaði hann hinni
ókunnu, fögru stúlku, að hann
byggist við henni klukkan níu
næsta kvöld.
FYRIR allar aldir daginn eftir,
vakti hann ráðskonuna sína og
skipaði henni að taka rækilega
til í þriggja herbergja íbúð þeirri,
sem hann hafði á leigu. Svo fór
hann niður í miðbæ til þess að
kaupa margvíslega og merkilega
muni.
Fyrst og fremst var það hans
eigin persóna, sem um var að
ræða, og því keypti hann sér ný
og vönduð föt. Auðvitað lét hann
silkiskyrtu og hálsbindi fylgja.
Ennfremur enska skó og silki-
sokka.
Því næst varð slíkur sómamað-
ur sem hann að hugsa um döm-
una, og handa henni keypti hann
konfekt og blóm.
Þegar hann kom heim í leigu-
bíl, hlaðinn af pinklum og með
létta pyngju, las hann enn einu
sinni ilmandi bréfmiðann og naut
þess af hjarta að vera kallaður
,,meistari“. Þetta hlaut að vera
mjög skýr stúlka, auðvitað ekki
af þeim ástæðum, en ! . . vegna
þess að hún var svona hrifin af
„Völundarhúsi ástarinnar“.
Jæja, en ekki mátti við svo búið
standa. Hann hljóp niður tröpp-
urnar til húsvörzlukonunnar og
pantaði hjá henni fyrsta flokks
kvöldverð handa tveimur.
Loks lét hann skál fulla af rós-
um á skrifborðið sitt, stráði hand-
ritum á það í óreiðu og gekk svo
út að hurðinni til þess að athuga
heildaráhrifin. Þetta var sannar-
lega bæði listrænt og vísindalegt
að sjá, hreint og beint eins og
vinnustofa „raunverulegs meist-
ara“ leit yfirleitt út.
Nú vantaði ekki nema eitt:
stúlkuna sjálfa.
Hann settist niður og beið.
Honum fannst tíminn sniglast á-
fram. Hann stytti sér stundir með
því að ímynda sér framtíðina,
eins og hún yrði við hlið Beatrice.
Hann lifði í huganum þeirra
fyrsta fund . . . hina ungu og
öru ást þeirra . . . hann valdi þau
orð, sem hann ætlaði að nota til
þess að túlka með tilfinningar sín-
ar. Reyndar væri það óskynsam-
legt að gera það þegar í stað . . .
ef hann léti hana ganga dálítið á
eftir sér, yrði hún betur á valdi
hans.
NÓVEMBER, 1952
29