Heimilisritið - 01.11.1952, Page 37

að röðin kæmi að henni. Hún
gerði sér allan tímann í hugar-
lund, að síminn hringdi heima og
djúp rödd Dicks spyrði: ,,Er Sús-
anna við ?“ Og hún heyrði móð-
ur sína segja: ,,Hún er ekki
heima í augnablikinu .. .“ Skyldi
hann þá hringja aftur ?
Hún hraðaði sér heim með
vörurnar. Þegar hún kom fyrir
hornið, fór hún að hlaupa, þótt
hún skammaðist sín hálfpartinn
fyrir það, en hún gat ekki annað.
Þegar Baxter gamli kallaði til
hennar út úr garðinum sínum:
,,Góðan daginn, Súsanna, þú ert
á hraðri ferð núna !“ veifaði hún
til hans og hrópaði: ,,Mamma
bíður eftir mér með matvörurn-
ar,“ eins og Carterfjölskyldan
væri hálf dauð úr hungri heima
og biði eftir matnum, sem hún
kom með.
,,Hefur nokkur hringt ?“ spurði
hún móð, þegar hún rétti móður
sinni vörurnar.
,,Nei, enginn,“ sagði móðir
hennar rólega.
Súsanna var á vakki allan
morguninn, nema hvað hún
reyndi árangurslaust að líta í
skáldsögu öðru hvoru. Þessi
skáldaði ástarróman virtist svo
litlaus og dauður í samanburði
við tindrandi möguleika raun-
veruleikans. Það var enn árla
dags — alltof árla til þess að
byrja að hafa áhyggjur út af því
þótt Dick hringdi ekki.
Hún var ávallt að gera sér í
hugarlund, að síminn hringdi, og
að það væri Dick. Hún heyrði
rödd hans; þau töluðu létt og ó-
þvingað saman. Hann spurði,
hvort þau gætu sézt í kvöld, og
hún neitaði, hún ætlaði því mið-
ur út. En kannske á morgun ?
Það var auðheyrt að hann var
eftirvæntingarfullur. Já, það gæti
vel verið. Hún var vingjarnleg,
en þó var svolítill kuldablær í
röddinni, svo að hann væri ekki
of öruggur. Það var rétti mátinn.
Síminn hringdi. Súsanna, sem
sat þessa stundina í hægindastól,
hrökk við. Svo heyrði hún mjúka
rödd móður sinnar; „Súsanna,
það er til þín.“
,,£g er að koma,“ sagði hún
rámrödduð. Henni fannst hún
vera alltof stór og stirðbusaleg,
þegar hún stóð upp og rak legg-
inn í stólgrindina. En hún tók
ekki eftir því að hana kenndi
nokkuð til. Það fór hálfgerður
'hrollur um hana, þegar hún svar-
aði í símann.
,,Halló,“ sagði hún með kulda-
legri rödd.
Skræk stúlkurödd skar hana í
eyru. ,,Halló, Sússa! Það er
Mýra !“
Æ, nei, hugsaði Súsanna
hrygg. Hjartað hætti að slá af
NÓVEMBER, 1952
35