Heimilisritið - 01.11.1952, Qupperneq 39

um orðum og í smáatriÖum hin-
um miklu sálarkvölum sínum.
Barbara hallaði sér aftur á bak
og hlustaði af velvild á trúnaðar-
mál Súsönnu. Hverri svipbreyt-
ingu Dicks var lýst út í æsar,
hvert orð, sem hann hafði sagt,
var endurtekið og krufið til mergj-
ar. Barbara kinnkaði kolli með al-
vörusvip, skaut stöku sinnum
orðum inn í frásögnina og gerði
uppörvandi athugasemdir.
,,Ö, Barbý,“ stundi Súsanna
að lokum, ,,Þú veizt ekki hvað
ég hef gengið í gegnum í dag.“
En hvernig sem á því stóð, þá
var henni nú rórra, og hún gat
litið skýrara á málið. Þegar hún
leit á klukkuna sína og sá, að hún
var orðin hálf sex, sagði hún, að
tíminn frá því nú og þar til um
kvöldmat, væri þýðingarmestur.
,,Ef hann hefur ekki hringt klukk-
an sjö,“ sagði hún kvíðin,
„hringir hann alls ekki í dag.“
,.Hann hringir,“ sagði Barbara
einbeittnislega og gekk til dyra.
En þegar þær stóðu saman í
garðshliðinu, var angurblíður
skilningur í svip þeirra. . . .
,,Það, sem mér finnst sárgræti-
legast,“ sagði Barbara, ,,er, að
konan skuli þurfa að sitja heima
og syrgja sig í hel, en karlmaður-
inn getur hringt þegar hann nenn-
ir !“
,,Það er voða óréttlátt,‘‘ sagði
Súsanna. Taugaþenslan var aftur
farin að segja til sín hið innra
með henni. ,,Eg vildi óska, að ég
væri ekki svona taugaóstyrk.“
,,Hann hringir,“ sagði Barbara
aftur. Hún sendi Súsönnu skjálf-
andi, þunglyndislegt bros, áður
en hún sneri sér við og fór.
Nú grúfðist dimm örvænting-
in yfir Súsönnu eins og svört
skikkja.
Þegar hún síðar sat við hlýlegt
kvöldverðarborðið, fannst henni
eins og raddir fjölskyldunnar
kæmu langt úr fjarska.
Þennan tíma, þegar eftirvænt-
ingin út af upphringingu Dicks
var á hámarki, fannst henni eins
og taugaþensla alls dagsins yrði
einhvern veginn að hörðum
kekki, sem fyllti brjóstholið.
Klukkan var hálEatta. Ef hann
hringdi ekki bráðum . . .
Síminn hringdi einmitt þegar
búðingurinn var kominn inn, og
Frank, sem var fimmtán ára, fór
fram og anzaði. Súsanna leit nið-
ur fyrir sig og krotaði á dúkinn
með gafflinum sínum.
Frank kom aftur. ,,Það er til
þín, mamma.“
Skyndilega gat Súsanna ekki
þolað þetta lengur. Hún stóð
upp.
,,£g er svo södd, að ég get ó-
mögulega borðað búðinginn,“
sagði hún.
NÓVEMBER, 1952
37