Heimilisritið - 01.11.1952, Qupperneq 56

hans, þegar hann leit í augu
hennar, sem olli því, að hún flýtti
sér að líta til hliðar og blóðið þaut
fram í kinnar hennar.
,,Já, ég held að það geti vel
■ átt sér stað,“ sagði hann lágt.
,,Ég hugsa að þú sért góður fé-
lagi, Katrín.“
ÞAÐ VARÐ stutt þögn. Það
var eins og loftið á milli þeirra
væri rafmagnað. Þau virtust bæði
renna grun í það, að ákvörðun
hennar væri afar þýðingarmikil,
jafnvel mikilvægari en hún virt-
ist á yfirborðinu.
,,Allt í lagi, ég skal gera það,“
sagði hún, og bætti svo við, vegna
þess að síðustu orð hans höfðu
valdið henni örari hjartslætti:
,,Það væri sorglegt ef langferða-
maðurinn kæmist ekki að arfleifð
sinni, er það ékki ?“
Hann dró djúpt andann. ,,Þú
ert góður félagi, Katrín. Þú veizt
ekki hvað ég er þér þakklátur."
,,Kannske“ — rödd hennar
hækkaði dálítið og það vottaði
fyrir spottandi tón í henni — ,,álít
ég að það sé að skömminni til
skárra að leika hlutverk eigin-
konu þinnar en að lenda í fang-
elsi.“
Hann gekk nær henni. ,,Ég
ætlaði ekki að afhenda þig lög-
reglunni, hvað sem því leið, Kat-
rín. Það veiztu eins vel og ég.
Þú getur farið frjáls ferða þinna
á stundinni, mín vegna. Sjálfsagt
áttu einhvern vin, sem þú heíur
undirstungið og getur leitað til,
og fyrir andvirði þessara skart-
gripa geturðu lifað í munaði langa
stund. Ég bið þig um að hjálpa
mér við þetta í vináttuskyni, án
nokkurra ógnana.“
,,Þú ert indæll, Kári,“ sagði
hún, og aftur heyrði hann vott af
hæðnistón í rödd hennar. ,,Ætl-
astu til að ég krjúpi á kné og
þakki þér?“
,,Þú þarft ekkert að þakka
mér,“ sagði hann rustalega. Allt í
einu tók hann um axlir henni og
neyddi hana til að horfa í augu
sér. ,,Hvað gengur eiginlega að
þér í kvöld ? Ég skal játa það, að
þú hefur góða kímnigáfu, en ég
hef aldrei vitað þig svona kald-
hæðnislega fyrr.“
..Kannske eru tilfinningar mín-
ar að verki. Ef ég er snortin, verð
ég kaldhæðin. Þannig er því var-
ið með flest harðgeðja fólk, er
það ekki ?“
,,En þú ert ekki harðgeðja,
Katrín. Láttu ekki svona,“ hróp-
aði hann næstum, en þagnaði svo
snögglega. Því að hann varð að
horfast í augu við þá staðreynd,
að auðvitað lét hún sér ekki allt
fyrir brjósti brenna, fremur en
aðrir af hennar sauðahúsi.
,,Þar að auki,“ sagði hún.
54
HEIMILISRITIÐ