Heimilisritið - 01.05.1955, Side 18

upp úr, en hefði eins vel getað
reynt að lyfta bjargi.
Ég svitnaði af ótta, því að ég
lá langt úti á eðjunni og gat
ekki komizt yfir á moldarbakk-
ann án hjálpar skíða minna. Mér
var ljóst, að ég myndi smám
saman sökkva niður í aurinn og
deyja við hörmulegar kvalir.
Engin mannvera fyrirfannst í
mílna nálægð, svo að ekkert
þýddi að hrópa á hjálp. En þeg-
ar ég tók eftir því, að ég sökk
þumlung fyrir þumlung, hrópaði
ég ósjálfrátt á hjálp allt hvað af
tók.
Hópar fugla þutu upp við hróp
fnín, því þeir urðu hræddir, en
brátt tóku þeir aftur að róast
Og sinna veiðum sínum í eðj-
unni. Spói flaug alveg upp að
mér, og mér fannst líkast því
sem hann ögraði mér og væri
hinn kaldranalegasti. Nú var ég
þó sannarlega ekki eins hættu-
legur og á meðan ég hafði byss-
una á lofti.
Það var áliðið dags, og tóku
nú ýmsar hugsanir að fljúga mér
í hug. Ég sá fram á að hverfa
algerlega í dýkið og finnast
aldrei. Það myndi ekki fyrir mér
liggja að hvíla í vígðum reit;
ástvinir mínir myndu aldrei
setja blóm á gröf mína, því eng-
inn myndi vita, hvar hana væri
að finna.
Þegar sól seig til viðar, fylltist
loftið af vængjaþyt, Allir fuglar
héldu á brott af svæðinu. Dauða-
þögn skall á, og aðeins nokkrar
mýflugur sveimuðu yfir höfði
mér. Ég sat þarna fastur upp
undir hendur, og að svo miklu
leyti sem mér var ljóst, myndu
ekki líða nema tveir eða þrír
klukkutímar, unz ég væri sokk-
inn upp fyrir höfuð. Ég bað til
guðs og bölvaði til skiptis.
EN SVO VARÐ ég fyrir árás
nýs óvinar, sem var næstum eins
lífshættulegur og kviksyndið
sjálft. Stór moskitoflugna-sveim-
ur réðst að mér. Þær ruddust
að andliti mínu og höndum, en
ég sló frá mér eftir því sem ég
fékk við komið til þess að losna
við vágestinn. En að andartaki
liðnu voru andlit mitt og hend-
ur orði að upphleyptri bólgu, og
ég fann til líkt og ég hefði stung-
ið mig með glóandi járni. í ör-
vílnan tók ég mér leirinn í hönd
og smurði honum yfir andlit
mitt. Það hélt moskitoflugunum
frá mér um stund, en þær héldu
samt áfram að sveima umhverf-
is mig og jafnvel smjúga inn í
nef mér. Mér kom nú sú spurn-
ing til hugar, hvort myndi verða
fyrra til, að stöðva andardrátt
minn, leirinn eða moskitoflug-
urnar.
16
HEIMILISRITIÐ