Heimilisritið - 01.05.1955, Blaðsíða 21

VALD ÆSKUNNAR
Sviðsljósin heilla og auðurinn liefur
sínar sterku hliðar, en æskan er alltaf sjálfri sér lík.
KIT var nýkomin heim úr
'heimavistarskólanum sínum og
sat nú úti í horni 1 snyrtiher-
bergi móður sinnar. Hún horfði
með gremjusvip á alla fallegu
hlutina, sem voru þar inni. Hún
starði á snyrtiborðið og stóra
spegilinn, alla smyrslbaukana
og krystalskálina með valmúun-
um. Blómin voru vafalaust frá
John Randall. Hún leit gröm á
stóra skápinn, hann var fullur
af fötum á ýmsum aldri, og loks
leit hún ergilega á hvíta Peking-
hundinn, sem flatmagaði hrjót-
andi á legubekknum.
„Þannig lítur mamma einmitt
á mig,“ sagði hún reið, „eins og
kjölturakka, sem hún getur
kjassað eða skammað eftir hent-
ugleikum.“
„Ja, hérna, ungfrú,“ sagði her-
bergisþerna móður hennar, Juk-
es að nafni, „þetta megið þér
ekki segja. Frú Lesley lítur alls
ekki þannig á yður.“
Jukes hafði verið þerna Les-
leyar í meira en tuttugu ár, og
á þeim tíma hafði Lesley átt tvo
menn, — að vísu ekki í einu, —
og eignazt eitt barn, nefnilega
Kit.
Kit stóð upp, gekk yfir að
stóra speglinum og skoðaði
sjálfa sig óánægð. Hún var átján
ára, — og falleg. Þykku sokk-
arnir, klunnalegu skórnir og
leiðinlegi ullarkjóllinn megnuðu
jafvel ekki að leyna því. Ljóst
hárið var fléttað í tvær þykkar
fléttur og á höfðinu hafði hún
kringlóttan flauelshatt.
Kit langaði afar mikið til að
láta stuttklippa sig og ganga í
Crepe de Chine kjólum, loðkápu
og þunnum silkisokkum, því að
hún var dóttir móður sinnar og
var hneigð fyrir fín föt og leik-
MAÍ, 1955
19