Heimilisritið - 01.05.1955, Blaðsíða 24

„Jan Beverley, yðar auðmjúk-
ur þjónn,“ svaraði ungi maður-
inn og hneigði sig óvenju djúpt.
„Má ég óska yður til hamingju
með leik yðar. Þér eruð sýnilega
fædd til að leika Júlíu.“
„Já, það veit ég,“ sagði Kit
hraðmælt. En svo dimmdi yfir
svip hennar og hún settist og
strauk fellingarnar í kjólnum.
„En mamma vill ekki leyfa mér
að verða leikkona, hún vill að
ég verði dama.“
Ungi maðurinn hló glaðlega.
„Getur leikkona þá ekki verið
dama jafnframt, má ég spyrja?
Auk þess eyðir móðir yðar tíma
sínum til ónýtis. Ég veit ekki
hversu mikil dama þér eruð, en
ekkert getur sýnilega hindrað
yður í því að verða leikkona.
Hefur nokkur kennt yður að
leika Júlíu?“
„Nei, en auðvitað hefi ég séð
mömmu leika hlutverkið.“
„Mömmu? Þér eigið þó ekki
við hana Lesley?“
Unga stúlkan leit á hann
skærum augum, kinkaði kolli og
sagði:
„Jú, auðvitað hefði ég átt að
segja Lesley. Hún vill helzt að
ég kalli sig því nafni.“
Hann brosti lítillega.
„Já, þessu get ég trúað. Það
mundi bæta töluvert við aldur
hennar ef þér væruð sífellt að
kalla mamma! Hugsa sér, Les-
ley! Það er erfitt að trúa þessu.
Hvernig stendur á því, að ég hef
ekki séð yður fyrri en þetta?“
Hann kveikti sér í sígarettu
og settist við hliðina á henni á
dívaninn.
„Ég hef verið í heimavistar-
skóla,“ svaraði Kit. „Og þér er-
uð þá hinn skelfilegi leikdómari
Beverley?“ Hann kinkaði kolli.
„Lesley varð auðvitað fjúkandi
reið út af dómi yðar um leik
hennar. Hvers vegna getur yður
ekki geðjazt að henni?“
„Mér geðjast prýðilega að
henni,“ sagði hann léttur í máli,
„bara ekki þegar hún leikur
Júlíu. Hún er of gömul til að
sýna hið einlæga sakleysi. Hún
ætti að láta yður það eftir.“
Nú heyrðist fótatak úti fyrir
og Kit stökk upp og leit á bún-
ing sinn.
„Verið þér alveg óhrædd,“
sagði hann og hann gerði það á
þann hátt, að henni fannst hún
vera orðin fullorðin, svo fullorð-
in, að hún roðnaði ekki einu
sinni, þegar Lesley gekk inn og
varð sem þrumu lostin af undr-
un.
Hún þoldi ekki að sjá Kit
svona fallega.
„Kit,“ sagði hún, „hvernig í
ósköpunum gat þér dottið ann-
að eins í hug? Óþekktaranginn
22
HEIMILISRITIÐ