Heimilisritið - 01.05.1955, Síða 45

Bólur og fílapensar í andliti eru fylgil^tíillar ung-
lingsáranna og tíalda hinum ótrúlegustu áhyggjum.
Af htíerju \oma bólur? Eru þœr lengi fram eftir
aldri ? Htíað er hœgt að gera tíið þeim ?
Hvernig fœ ég fallega húð?
Joseph D. Wasserzug, dr. med., gefur hér stíör
tíið þessum spurningum.
ÞAÐ VAR Á miðvikudegi og
ég var nýkominn á stofuna til
■að undirbúa fyrirlestur, sem ég
átti að flytja daginn eftir, fyrir
hjúkrunarkonur á spítalanum.
Ég var ekki fyrr búinn að leggja
frá mér hattinn og seztur niður
við skrifborðið, þegar bjallan
hringdi og gaf til kynna að sjúk-
lingur væri kominn í biðstof-
nna. Mér kom þetta á óvart, því
flestir sjúklinga minna vita, að ég
tek mér frí á miðvikudögum eft-
ir hádegi. Þess vegna var það
víst, að hver sem það væri, ætti
hrýnt erindi við mig.
Ég gekk fram í biðstofuna og
bjóst við að finna alvarlega
veikan eða þjáðan sjúkling, en
ég varð glaður og hissa, þegar
ég sá Alice Simpson, dóttur eins
vinar míns, tannlæknis.
Alice stóð upp, þegar ég kom
í dyrnar. Augu hennar voru full
af tárum, og hún hélt á kryppl-
uðum vasaklút.
„Læknir,“ sagði hún, „getið
þér talað við mig núna? Það er
mjög mikilvægt, sem ég þarf að
tala við yður. Ég fór ekki í skól-
ann í dag, því ég þorði ekki að
láta krakkana sjá mig. Pabbi
veit ekki, að ég er hérna — þér
megið ekki segja honum það!“
Alice fór að snökta.
Á leiðinni inn í stofuna, undr-
aðist ég, hvaða hræðilegt vanda-
mál hún ætti við að stríða. Ég
hafði þekkt Alice alla hennar
ævi, frá því að hún fæddist á
köldum febrúarmorgni fyrir 17
árum. Ég hugsaði um, að for-
eldrar hennar höfðu veitt henni
allt, sem unglingur gæti óskað
sér. Ég mundi hvað ég hafði sagt
oft við pabba hennar, hvað hún
dóttir hans væri lagleg með
tindrandi græn augu og gullið
MAÍ, 1955
43