Heimilisritið - 01.05.1955, Page 53

hún var vön að gera, þegar hún
var uppnæm og hafði misst jafn-
vægið. Hann minntist þess, hvað
það hafði alltaf farið í taugarn-
ar á honum.
— Jú, svaraði hún, en þeir
hringdu á mig, þegar Annie varð
veik, og þá flýtti ég mér heim.
Ég er hræðilega kvíðin; svona
hár hiti er alltaf vottur um, að
hætta sé á ferðum, er það ekki?
— Ja, við skulum nú sjá til.
Þú veizt, hvernig það er með
hörn. .. .
Rólegur gekk hann inn í
svefnherbergið og lét aftur
hurðina við andlitið á henni.
Annie lá grafkyrr og eldrauð
:í framan.
— Jæja, Annie. Hvernig líður
þér?
Andartak lá hún þögul og
starði á sólbrúnt andlit föður
síns, síðan svaraði hún, án nokk-
urrar sérstakrar sannfæringar:
— Mér líður hræðilega.
Hann lyfti annarri augabrún-
ínni og gekk nær rúmi hennar.
Og um leið og hann spurði hana,
hvar henni liði sérstaklega illa,
tók hann um hönd hennar og
mældi púlsinn.
— Allsstaðar, anzaði hún
snúðug.
Hann lagði töskuna sína frá
sér til fóta í rúm hennar og lét
hana reka út úr sér tunguna;
hann athugaði hana nákvæm-
lega. Síðan þreifaði hann um
enni hennar. Góða stund horfði
hann 1 augu henni, og því næst
brosti hann:
— Ég geri ráð fyrir, að þú lif-
ir það af, góða.
Hún gretti sig lítillega, en
hann settist á rúmstokkinn hjá
henni.
— Þú ert í öðrum bekk 1 gagn-
fræðaskólanum, er það ekki?
HÚN LEIT undrandi á hann;
spurningin kom henni gersam-
lega á óvænt. Hvers vegna
spurði hann hana ekki miklu
nánar um sjúkdóminn?
Og hún anzaði hikandi: — Jú.
Hann laut svolítið fram á við
og deplaði augunum eins og í
trúnaði: — Og í dag er próf hjá
ykkur, ha?
Hún roðnaði, en lét sem hún
skildi ekki, hvað hann væri að
fara:
— Nei; því skyldi það vera?
— Ekki það ég veit. — Ég hef
ekki. . . .
Hann setti upp ógandi svip:
— Þegar þú vilt þykjast vera
veik framvegis, þá leiktu það á
meira sannfærandi hátt — að
minnsta kosti ef Ralph Buckler
á að fást til að koma til þín. . . .
Auk þess hefurðu gert móður
þína ofsahrædda. Og vinnu-
MAÍ, 1955
51