Heimilisritið - 01.05.1955, Side 54

stúlkan hjá ykkur er líka utan
við sig af ótta. Þetta er ekki
fallega gert af þér. Hún lagði
hönd sína í lófa hans, leit upp á
hann stórum augum og mælti:
— Varst þú líka hræddur?
Hann kinkaði kolli.
— Það þykir mér leitt, hvísl-
aði hún.
Skyndilega lyfti hann einu
sængurhorninu og náði taki á
heitum bakstri, sem hún hélt
klemmdum þétt undir handveg-
inn til þess að verða rauð og
heit í kinnunum.
Hann fleygði bakstrinum á
stólinn:
— Jæja, heldurðu þá ekki, að
sjúklingurinn fari bráðum að
jafna sig?
Hún flissaði.
— Jú, ætli það ekki. Svo
teygði hún úr handleggjunum
og vafði þeim utan um hálsinn
á honum. Andliti hans þrýsti
hún fast upp að kinn sér:
— Þú ert mér nú ekkert reið-
ur, er það? hvíslaði hún.
Hann brosti: — Nei, elskan
mín. Ekki vitund.
Síðan kyssti hann hana og reis
á fætur. — En ég hefi mikið að
gera, og ég verð að hugsa um
að koma mér aftur til sjúkra-
hússins. Nú skalt þú vera góð
og þæg stúlka, þá skal ég fyrir-
skipa, að þú liggir í rúminu
þangað til á morgun — það lítur
bezt út, skólans vegna, finnst
þér það ekki? — Þar næsta dag
geturðu farið á fætur og komið
í skólann í tvo tíma. Skilurðu
mig? Hún kinkaði kolli og veif-
aði til hans hendinni um leið og
hann fór.
— Þú ert bezti pabbinn í
heimi, kallaði hún á eftir hon-
um. Og duglegasti læknir í
heimi.
Hann snéri sér við í dyrunum
og hvessti brún til málamynda.
NIÐRI í forsalnum stóð móðir
hennar örvæntingarfull og beið
eftir honum.
— Þetta er ekkert að óttastr
sagði hann í rabbtón. Hún hef-
ur bara notað heitan bakstur til
að hækka í sér hitann — og í
hitamælinum.
:— Hefur hún hvað? Hvers
vegna í ósköpunum hefur hún
tekið upp á því?
Hann brosti, sínu snúna og
smákaldhæðna brosi: — Ja, til
þess að fá tækifæri til að sjá
hann föður sinn, býst ég við.
Barbara leit á hann.
Síðan féll hún í grát.
— Ó, Ralph, kjökraði hún. Ég
sakna þín líka svo mikið. Ég
sakna þín hræðilega og hef sakn-
að þín hvern einasta dag í öll
þessi ár.
52
HEIMILISRITIÐ