Heimilisritið - 01.10.1955, Blaðsíða 3

HEIMILISRITIÐ
OKTÓBER 13. ÁRGANGUR 1955
Miiii
Sögukprn ejtir Sigurjón jrá Þorgeirsstöðum
DRENGURINN liggur í sand-
inum. Litlir fingurnir fálma leit-
andi. Og grafa. Vot sandkorn,
dökkar kringlóttar agnir, loða
við hendur hans. Þau verða
sjálfsagt perlur, þegar þau
stækka — í vitund drengsins á
allt, sem er smátt, eftir að vaxa.
Gamli maðurinn situr á sjáv-
arkambinum, fylgist með snáð-
anum. Hann brosir. Æskan á
viljaþrekið og eldmóðinn, leitar
dýrgripa og leikfanga í svörtum
sandinum. Sá er ekki heillum
horfinn, sem á vonina og hugð-
arefnin.
Drengurinn hamast, sveigir
sig og beygir, grefur. Hann er
eldrauður af áreynslu, púar í
gúlana, íbygginn. Ljóst lokkað
hárið er rakt af svita.
Gamli maðurinn bíður. Hann
gekk út með sjónum með barn-
inu. Þær eru margar hætturnar,
sem geta grandað óvitanum. En
augu afans eru vökul.
Hafið er spegilslétt, mókir í
vorblíðunni. Landaldan er lág
og sakleysisleg, veltir sér leti-
lega upp í fjöruna. Útsogið hníg-
ur hóglega. Hafið er síkvikt. Og
sandurinn býr yfir hverfulleika
þess. Hann er leiksoppur haföld-
unnar. Einn daginn er fjöru-
kamburinn hár og brattur, eins
og fjallshlíð, og marbakkinn er
við flæðarmálið. En á næsta
dægri er kamburinn orðinn mar-
flatur, og þar sem áður var reg-
indýpi eru grunnrif og sandhól-
ar.
Drengurinn hefur náð sér í
stóra kúskel. Með henni mokar
hann rösklega. Gryfjan dýpkar.