Heimilisritið - 01.10.1955, Blaðsíða 9

Stúlkan frá húðstungunni ljós-
lifandi, íklædd öllu sínu indæla,
ljósrauða kjöti og blóði. Hún
var í laxbleikum strandfötum í
stað rauðu loðskýlunnar, en þó
var enginn vafi á að þetta var
hún. Það var að vísu erfitt að
ganga úr skugga um, að andlit
hennar væri eins og á húðstung-
unni, en hvaða máli skipti það?
í öllum öðrum einstökum og guð-
dómlegum atriðum var stúlkan,
sem kom á .móti þeim hin ójarð-
neska draumadís skipshafnar-
innar á U.S.S. Hammand.
— Æ, stundi Jack.
Lísa þrýsti handlegg hans
fastar og sagði blíðlega: — Þú
hélzt að svoleiðis stúlkur væru
ekki til?
— Auðvitað ekki. — Það er
óhugsandi.
Lísa brosti aftur sínu bjarta,
tillitsfulla brosi. Hún beið þar
til stúlkan var komin alveg að
þeim, þá sagði hún: — Halló,
þér þarna!
Ljóshærða stúlkan varð vand-
ræðaleg, en sagði svo:
— Já?
— Þetta getur maður nú kall-
að endurfundi? sagði Lísa. — Ég
get hugsað mér að þið tvö eigið
margt vantalað hvort við ann-
að, svo ég ætla að stinga af. Hún
klappaði Jack létt á handlegg-
inn og gekk hratt upp götuna,
en stanzaði svo og sneri sér við:
— Það er kannske rétt að geta
þess — að ég er unnusta Jacks.
— Hún hvarf fyrir hornið.
Ljóshærða stúlkan virti Jack
fyrir sér með meðaumkunnar-
svip. Hann varð að játa að hún
var lagleg. Lítið, snoturt nef og
ljósblá augu.
— Rugluð, eða hvað? spurði
hún
— Onei, sagði Jack. — Það er
ekki rétta orðið.
— Sólstunga?
— Kannske. — Hm, ég heiti
Jack Sheffield.
Hún virti hann nánar fyrir
sér. — Allt í lagi! Það er víst
ekki venja að vera stór upp á
sig á svona baðstöðum. Ég heiti
Millie Arnold. Hvaða erindi átt-
uð þér við mig?
— Ég þarf víst að skýra þetta
fyrir yður.
— Það er kannske viðkunnan-
legra.
Jack flutti jakkann yfir á
vinstri handlegg og hélt hinum
fram svo að stúlkan sæi húð-
stunguna.
Hún virti fyrir sér húðstung-
una og hristi höfuðið. — Mikil-
fenglegt listaverk. Til hvers ætl-
izt þér af mér? Að ég bjóði í
listaverkið?
— Þér misskiljið mig. Þetta
er mynd af yður.
OKTÓBER, 1955
7