Heimilisritið - 01.10.1955, Blaðsíða 54

arinnar var eftir reyndi hann að
komast fram úr henni, en það
tókst ekki og þau gripu jafnt í
handriðið.
„Við vorum jöfn,“ sagði hann
móður um leið og hann hóf sig
upp á bakkann.
Hún tók í útrétta hönd hans
og settist við hlið hans.
„Ég var örugg um að vinna,“
sagði hún og blés mæðinni. „En
þér voruð of duglegur. Undir
lokin hélt ég, að þér væruð kom-
inn fram úr mér.“
„Kraftarnir dugðu ekki,“ svar-
aði hann. „Þér eruð dugleg, ung-
frú O’Brien. En hvað nú um
samning okkar?“
„Ég hætti að kalla yður „ein-
setumanninn", og þér verðið
herra minn í kvöld.“ Hún brosti,
og honum fannst eitthvað nýtt
hafa skeð í lífi sínu, eitthvað
undursamlegt. . . .
Eftir nokkra daga varð honum
ljóst, að það var ástin, sem hafði
heltekið hann. Fyrsta kvöldið,
sem þau voru saman, vöktu þau
mikla athygli. Henni hafði tek-
izt það, sem engri annarri hafði
tekizt, að draga unga manninn
úr hýði sínu. Þau dönsuðu mik-
ið saman, mörgum til mikillar
gremju, ekki sízt greifanum, en
Katrín virtist kæra sig kollótta.
Að dansinum loknum fylgdi
hann henni að klefa hennar.
Hún lokaði augunum, og beið
þess að hann kyssti hana. En þá
sleppti hann henni og kyssti á
hönd hennar.
„Góða nótt, Katrín, og þakka
yður fyrir yndislegt kvöld.“
Hann sneri sér við og fór. Hún
stóð eftir undrandi, og andstæð-
ar hugsanir brutust um í huga
hennar. Hvers vegna kyssti hann
hana ekki? Hún haf5i gefið hon-
um í skyn, að hún hefði ekkert
á móti því? Svona hefði enginn
af hinum karlmönnunum hag-
að sér.
Það hafði valdið Richard mik-
illi áreynslu að kyssa hana ekki.
Koss var henni aðeins vopn í ást-
leitninni, og hann vildi ekki
taka þátt í því. Hann elskaði
hana, og hann minntist orða föð-
ur hennar: „Verðið ekki ástfang-
inn af henni“. Hann forðaðist
hana næsta dag, en þegar hann
hélt sig vera úr allri hættu
niðri í bókaherberginu, birtist
Katrín þar skyndilega, alvarleg
og undarleg á svip.
„Richard, hvers vegna forðast
þú mig?“ spurði hún rólega. „Hef
ég gert þér eitthvað?“
„Katrín. Eg — ég get ekki
skýrt það . . .“
Hún settist á stólinn hjá hon-
um og andlit hennar var hættu-
lega nálægt hans. Hún hvíldi
litlu, brúnu höndina á öxl hans.
52
HEIMILISRITIÐ