Heimilisritið - 01.10.1955, Síða 8

legt að þú skyldir leyfa að láta
útflúra þig svona.
Jack andvarpaði. — Það var
gert 1 gamni.
■— É|g hef að minnsta kosti
enga ánægju af því, sagði Lísa.
— Ég vildi óska þú létir taka
hana burt.
— Það er ekki hægt að afmá
húðstungu. Hún situr föst —
eins og allt annað í fari mínu,
sem þér fellur ekki í geð.
— Eins og trompet-ýlfrið?
— Einmitt.
— Jæja, þá það. Hún brosti
til hans sínu bjarta, tillitsfulla
brosi. — Við venjumst sjálfsagt
hvort öðru.
Hið bjarta, tillitsfulla bros
Lísu hafði engin áhrif á Jack.
Það var hvorki hlýtt, vingjam-
legt, né gáskafullt. Það var blátt
áfram bjart og tillitsfullt bros,
sem lét hann ósnortinn. í sann-
leika sagt líktist Jack æ því
minna ástföngnum brúðguma
sem brúðkaupsdagurinn færðist
nær. Þegar hann virti fyrir sér
þessa laglegu, skolhærðu stúlku
sem gekk við hlið hans gegnum
smábæinn var hann jafnvel ekki
viss um, að hann væri skotinn
1 henni.
En það hefur enga þýðingu,
hugsaði hann dapurlega. Lísa er
rík, og það skiptir mestu máli.
Þótt Jack hugsaði þannig væri
rangt að álíta hann tækifæris-
sinna. Litla lystisnekkjan „Gabr-
iel II“, sem lá við akkeri í höfn
Vineyard Haven, var eign hans.
Ef snekkjan hefði verið hlaðin
öllum verðbréfum hans og laus-
um fjármunum hefði hún að
vísu ekki sokkið, en hleðslu-
merkið hefði færzt undir haf-
flötinn.
— Hver var hún? spurði Lísa.
— Hver var hver?
— Stúlkan á handleggnum?
Jack hristi höfuðið mæðulega.
— Ég hef sagt þér það einu sinni
áður, sagði hann. — Hún er eng-
in sérstök. Hún er bara — bara
tákn.
— Tákn hvers?
— Tákn kvenmannsins, hugsa
ég. Kannske tákn móðurgyðj-
unnar. En bara tákn. Svoleiðis
stúlka hefur aldrei verið til.
— Ö! sagði Lisa.
Það er ekki beinlínis viður-
kenning á staðhæfingu hans.
Það var miklu fremur hálfkæft
óp. Hún undirstrikaði það með
því að grípa Jack snögglega í
handlegginn.
— Sérðu! sagði hún.
Jack leit upp götuna í þá átt
sem hún benti. Hann snarstopp-
aði.
— Hvað! sagði hann.
Þarna var hún. í stuttu máli:
Þarna kom hún á móti þeim.
6
HEIMILISRITIÐ