Heimilisritið - 01.10.1955, Page 15

upp og gekk út að borðstokkn-
um.
— Mér þykir þetta svo leitt
þín vegna, sagði Lísa kuldalega.
í gær var engu líkara en þú
hefðir kynnzt hinni sönnu ást,
sem ekki kærir sig um peninga.
— Já, sagði Jack dauflega.
— En nú veiztu sjálfur hvern-
ig það fór. Lísa gekk til hans út
að borðstokknum. — Jack, við
höfum aldrei blekkt sjálf okkur
með tilliti til trúlofunar okkar,
er það? Ég er rétta stúlkan
handa þér af því þú vissir að ég
myndi aldrei hafa valið þig
vegna peninganna. Og eitthvað
svipað hefur viðhorf mitt til þín
verið.
— Ég vil helzt ekki tala um
það nú, ef þér er sama.
— Það er alltaf gagnlegt að
draga ályktanir af hlutunum,
kæri. Stúlkan er falleg, það er
satt. Ég býst við að það sé þægi-
legt að vita það, að það er hægt
að kaupa hana.
— Þvert á móti, sagði Jack.
Þegar Lísa var farin niður
hélt hann áfram að standa
hreyfingarlaus við borðstokkinn.
Öðru hverju varð honum litið
á húðstunguna, sem honum virt-
ist nú ýkt og hlægileg. Skömmu
síðar hljóp hann niður á bryggj-
una og gekk inn í bæinn.
Þegar hann kom aftur klukku-
tíma síðar var annar handlegg-
urinn reifaður stórum sáraum-
búðum. Hann gaf skipun um að
leysa landfestar.
— Eigum við að sigla héðan,
góði? spurði Lísa.
— Já. Mér datt í hug að sigla
til Menemska, hinum megin á
eyjunni.
— Prýðileg hugmynd, muldr-
aði Lísa.
Hún fór niður aftur um leið
og Gabríel II seig frá bryggj-
unni. Jack bað einn hásetann að
taka við stýrinu og ætlaði nið-
ur eftir henni, þegar hann sá
glitta í eitthvað ljósrautt niðri á
bryggjunni. Það var sundskýla
Millie, og Millie var innan 1
henni. Hún veifaði hendinni og
hrópaði eitthvað til Jacks, en
snekkjuna hafði borið of langt
frá bryggjunni til þess að hann
gæti greint hvað það var. Hann
stóð hreyfingarlaus eins og stein- *
gervingur og starði á hana þeg-
ar hún veifaði aftur og benti á
hlut, sem hún hélt á í hendinni.
Allt í einu stökk hún niður í
smá kænu við bryggjuna og reri
lífróður á eftir Gabríel II. Hún
hlýtur að hafa fundið nafnið
mitt í hluthafaskránni, hugsaði
Jack 'kuldalega. Þetta er síðasta,
örvæntingarfulla tilraunin til að
ná í mig.
Snekkjan sveigði varlega milli
OKTÓBER, 1955
13