Heimilisritið - 01.10.1955, Síða 17

— Nei, hættu nú.
— Þú hefðir heldur átt að
spyrja mig. Þeir vita ekki neitt
með vissu.
— Viltu vera svo vænn að
segja mér . . . Hún eldroðnaði.
— Áttu við-------?
— Ég á við, sagði Jack, — að
þú sért ekki fyrsta stúlkan, sem
hefur orðið ástfangin af auðæf-
um mínum, en þú kemst áreið-
anlega aldrei yfir þau.
Hún opnaði munninn til að
segja eitthvað, en munnur henn-
ar fylltist af sjó. Þegar hún hafði
kyngt honum og gat náð and-
anum á ný skutu augu hennar
leiftrum.
— Þitt falska trompet, æpti
hún. — Heldurðu að ég hafi ver-
ið að reyna að veiða þig vegna
peninganna?
— Já.
Hún sveiflaði handleggnum í
írafári, hæfði hann á gagnaugað
og var að því komin að drekkja
sér.
— Er þér ljóst hvað þú ásakar
mig fyrir, — að vera stúlka, sem
selur ást sína fyrir peninga,
hvæsti hún.
— Ég hef ekki hugsað um það
frá því sjónarmiði, en sennilega
er það rétt.
Henni heppnaðist miklu betur
að þessu sinni og hnefi hennar
hæfði Jack beint á nefið.
Hann missti takið á baðskýl-
unni af undrun og Millie hvarf
honum aftur. Hún hélt sér uppi
með því að grípa í hár hans og
kaffæra hann.
Þegar honum skaut upp aftur
var hún á leið til bátsins og
sjórinn gusaðist- í allar áttir.
Jafnvel með góðum vilja hefði
ekki verið hægt að kalla það
sund, en henni tókst þó að ná
taki á bátnum. Þegar hún klifr-
aði um borð féll vot baðskýlan
þétt að fagurlimuðum líkama
hennar, en Jack gafst ekki tóm
til að virða fyrir sér áhrifin.
Hann kafaði um leið og trompet-
ið kom fljúgandi og stefndi á
höfuð hans. Honum tókst að
grípa það áður en það sökk.
'— Og ef þú vogar að koma
einu sinni enn til veitingahúss-
ins skal ég henda píanóinu í
hausinn á þér, æpti Millie. Hún
settist undir árar og reri til
lands.
Jack hélt sér á floti meðan
Gabríel II. nálgaðist og hjálpfús-
ar hendur lyftu honum um borð.
— Hún virtist ekki vera þér
þakklát fyrir björgunina, sagði
Lísa.
— Nei.
— Eigum við ekki að halda
áfram til Menemska? Við get-
um alveg eins iðkað baðlífið þar
eins og hér.
OKTÓBER, 1955
15