Heimilisritið - 01.10.1955, Qupperneq 23

grænu damaski og dökku leðri,
slagharpa og margt bóka.
Klæðnaður Adrienne heima
fyrir er einfaldur, en dýr. Hún
á átján slíka kjóla. Hún kann
að meta góðan mat, matarveizl-
ur hennar eru annálaðar. Hún
elskar ilmvötn, blóm og allt, sem
fegrar lífið. Mesta yndi hennar
era að lesa skáldsögur, og öllu
öðru fremur sögulegar bækur. í
þær sækir hún styrk fyrir í-
myndunarafl sitt og huggun 1
mótlætinu.
í þessu fagra umhverfi tekur
hún á móti Voltaire, sem er þeg-
ar orðinn frægur rithöfundur. . .
í sama skiptið er þar staddur
annar gestur, ungur maður, d’-
Argental greifi. Hann er allt að
því barnalega ástfanginn af leik-
konunni, hann bíður hennar við
dyr leikhússins, sendir henni
gjafir og skrifar bréf. . . . Hún
verður að hella olíu á öldurnar
til að lægja ólguna í sál hans og
skifar honum:
„Getur það verið, að þér, sem eruð
svo gáfaður, hafið svona litla sjálf-
stjóm? Með því náið þér ekki öðru
en að koma mér í óþægilega klípu,
að ekki sé verra sagt.“
En hér varð engu um þokað.
Mótstaðan gerði d’Argental bara
enn æstari. Hann sat í stúku
sinni í leikhúsinu hvert einasta
kvöld, sem draumadís hans lék.
Heilsu hans hrakaði, hann fór
að tala um að deyja. Einn góð-
an veðurdag lýsti hann yfir því,
að hann ætlaði að kvænast Mlle
Lecouvreur. En það gat ekki
gengið. Móðir hans, Madame de
Ferriol, fór að tala um að senda
hann til San Domingó. Það var
ekki af siðavendni, heldur sök-
um venjunnar, — það er nú einu
sinni svo, að menn kvænast ekki
leikkonum!
Adrienne vildi gjarna sefa
hina áhyggjufullu móður, en
fékk ærið kuldalegar viðtökur.
Þá skrifaði hún henni bréf. í því
eru þessi orð:
„Ég bið yður þess enn einu sinni,
frú, að eiga samvinnu við mig um að
eyða þeim veikleika, sem gripið hef-
ur son yðar og sem veldur yður svo
mikilli gremju. Ég á enga sök á
þessu, hvað sem þér segið. Sýnið
honum hvorki lítilsvirðingu né
beiskju. Þrátt fyrir innilegan vinar-
hug og virðingu, sem ég ber til hans,
vil ég heldur taka á mig allt hatur
hans en að freista hans á nokkum
hátt til að gleyma þeirri tillitssemi,
sem honum ber að sýna yður.“
Hin sanna hefðarkona var að
þessu sinni ekki Madame de Fe-
riol, heldur leikkonan. Afleið-
ingarnar urðu þær, að ástarofsi
d’Argentals sefaðist smám sam-
an og breyttist í hófsamlega vin-
áttu.
Athyglisvert er það, að bréfið
kom ekki fyrir augu hans fyrr
OKTÓBER, 1955
21