Heimilisritið - 01.10.1955, Síða 40

þangað til hún var komin inn í
herbergi sitt.
Ég veitti Slyvíu þriggja mín-
útna frest til að jafna sig áður
en ég fór inn til hennar. Hún
brosti til mín. Hún var í óða önn
að tína upp glerbrot af gólfinu,
og malaði eins og köttur, sem
nýverið hefur verið 1 áflogum.
Ég verð að játa að ég hafði litla
samúð með henni.
— Það er heimskulegt að eyða
orðum á svona fólk, sagði Syl-
vía, — en þetta var síðasta tæki-
færið hennar. Hún heldur sér
áreiðanlega á mottunni þegar
hún hefur lesið blaðadómana á
morgun.
— Það vona ég, sagði ég.
— Er eitthvað að, Harry? Hún
leit forvitnislega til mín. — Þú
sagðir þetta svo undarlega. Hef-
ur eitthvað komið fyrir?
Ég dró andann djúpt áður en
ég svaraði:
— Hlustaðu nú á mig. í kvöld
hefurðu unnið stórsigur. Áhorf-
endurnir voru stórhrifnir, og það
voru gagnrýnendurnir líka, og
þeir þegja ekki um það. Ég skal
hafa samband við þá og reyna
að undirstrika sigurinn. Leiksins
ætti að verða getið undir stór-
um fyrirsögnum á morgun. Þú
hefur fulla ástæðu til að vera
ánægð, Sylvía . . . og reyndu þá
að vera það! Hvort ég er ánægð-
ur eða ekki — það er mitt
einkamál. . . . Við skulum flýta
okkur niður í veitingasalinn.
Blaðamennirnir og vinir þínir
bíða!
Hún fylgdist með mér þegj-
andi. . . .
VEIZLAN fór fram nákvæm-
lega eins og aðrar veizlur sömu
tegundar. Ræður og tildrykkjur
skiptust á unz allir voru dauð-
leiðir. Lampar blaðaljósmynd-
aranna leiftruðu án afláts. Og
enginn minntist á það einu orði,
að Louise var ekki viðstödd.
En ég vissi að allir höfðu veitt
því athygli að stóll hennar var
auður. Ég bölvaði í hálfum
hljóðum og gekk heim í hátt-
inn. . . .
Forvitni mín um það, hvað
leikdómarnir segðu morguninn
eftir, var ekta. Ég hafði unnið
að því árum saman að ryðja
Sylvíu brautina fram til sigurs.
Nú var ég fullur eftirvæntingar
að sjá, hver árangurinn hafði orð-
ið.
Ég opnaði blöðin og leitaði
meðal stórfyrirsagnanna að nafni
leikhússis. Ég fann það og las
og stakk blöðunum niður í
skjalatöskuna. Ég flýtti mér út
með illkvittnislegt glott á vör-
unum, svo fólk, sem ég mætti,
38
HEIMILISRITIÐ