Heimilisritið - 01.10.1955, Qupperneq 52

að því. O’Brien hafði fengið
handa honum boðskort í ferðina.
f vasanum hafði hann skjal, þar
sem O’Brien gaf honum frjálsar
hendur til að framkvæma verk
sift.
En hingað til hafði hann ekki
þurft að brjóta heilann mikið
um verkefnið, því að trúlof-
unin hafði ekki enn verið til-
kynnt, og að því er hann bezt
gat séð, var Katrín ekki mjög
ástfangin af greifanum. Hún var
miðpunktur samkvæmislifsins
um borð. Um hana flokkuðust
karlmennirnir eins og flugur um
sykurmola.
Vika var liðin. Snekkjan klauf
öldur Kyrrahafsins. Gleðin um
borð var á hápunkti. Það var
dansað og duflað, kysstst og
hvíslazt á ástheitum orðum. Ric-
hard tók ekki mikinn þátt í
þessu, heldur spilaði við eldri
karlmennina. Hann hafði ekki
kynnzt Katrínu neitt nánar, því
hann langaði ekkert til að láta
spenna sig fyrir sigurvagn henn-
ar, en þetta gerði hann aðeins
girnilegri í augum Katrínar.
Hún hafði nokkrum sinnum
tekið eftir að hann leit eitthvað
svo rannsakandi á hana. Henni
virtist meira að segja að hann
vaktaði hana. Ef hún hefði ekki
verið svona upptekin af að
skemmta sér hefði hún sjálfsagt
getið sér til um sannleikann, því
hún var ekki aðeins falleg, held-
ur einnig vel gefin. Þar að auki
þekkti hún föður sinn og vissi,
að hann gæfist ekki upp í fyrstu
umferð.
Það var Katrín, sem gaf Ric-
hard nafnið „einsetumaðurinn“.
Hann komst ekki hjá að heyra
það og honum var ekki sama.
Hann var vanur að fara
snemma á fætur og fá sér bað
í sundlauginni, þegar aðrir sváfu
og hann gat verið einn. Morgun
nokkurn var hann eins og venju-
lega á leið í sundlaugina. Enginn
var í lauginni og hann kastaði
sér út í, kafaði til botns og synti
síðan í kafi yfir að hinum bakk-
anum. Þegar hann kom upp á
yfirborðið og hristi vatnið úr
hárinu, heyrði hann stríðnislega
rödd, sem hann hafði oft heyrt
áður.
„Góðan daginn, herra einsetu-
maður!“
Þarna stóð Katrín og brosti
stríðnislega til hans. Ekki gat
hann vitað, að hún hafði kom-
izt að því, að hann væri vanur
að vera þarna á hverjum morgni.
Hún hafði fengið þá hugmynd
að draga hann úr hýði sínu. Og
með sinni venjulegu þrjózku,
bauð hún þreytunni birginn, og
fór snemma á fætur til þess að
geta hitt hann ein.
50
HEIMILISRITIÐ