Heimilisritið - 01.11.1957, Síða 37

hans, andlit og töfrandi persónu-
leiki, var það eina, sem ég tók
eftir. Eg hafði aldrei þorað að láta
mig dreyma um slíka yndisstund
né um svona dásamlegan mann.
Eg vissi, að ég var ekki falleg né
eftirtektarverð á neinn hátt. Ég
var ljóti andarunginn í fjölskyld-
unni — ég vandist þeirri hug-
mynd löngu áður en yngri systur
mínar giftust.
,,Þykir yður gott kampavín?“
spurði Ray.
,,Ég — ég held það,“ stamaði
ég. ,,Ég hef ekki oft brágðað
það.“
,,Jæja, við skulum ganga úr
skugga um það núna,“ sagði Ray
og kallaði á þjóninn. ,,Þetta er
hátíðlegt tækifæri. Það er ekki á
hverjum degi að maður á kost á
að hitta fallega stúlku eins og yð-
ur. Ég verð í borginni nokkrar
vikur, áður en firma mitt sendir
mig í verkfræðileiðangur eitthvað
annað. Má ég bjóða yður út aft-
ur fljótlega ?“
Ég sagði, næstum hvíslandi:
,,Þakka yður fyrir — það yrði
gaman,“ — sat síðan og drakk
kampavínið og bað þess með
sjálfri mér, að áhugi hans á mér
yrði til frambúðar. O, hve ég von-
aði það !
Ég var í himneskri sælu, er við
ókum heim, ég veit ekki, um hvað
við töluðum, raunar var ég í slíkri
vímu, að ég skvnjaði ekki annað
en ánægju- og sælutilfinningu.
Þegar við komum heim, hélt ég
eitt andartak, að Ray ætlaði að
kyssa mig. Hann stóð í dyrunum
og leit niður á mig með slíkri
ástúð í brúnum augunum, en
hann þrýsti aðeins olnbogann á
mér og sagði: ,,A morgun er
sunnudagur. Hversu mikið af
honum getur þú veitt mér?“
,,Komdu í hádegisverð,“ sagði
ég og þakkaði guði fyrir, að hann
skyldi vilja hitta mig aftur og
svona fljótt.
,,Þakka þér fyrir þetta yndis-
lega kvöld,“ sagði hann og fór.
* * *
VENJULEGA leyfði ég mér að
liggja til klukkan níu á sunnu-
dagsmorgna. En þennan dag
hafði ég enga tilhneigingu til leti.
Ég fór á fætur eldsnemma, fág-
aði og tók til í húsinu og tilreiddi
steikina. Það var dásamlegt að
hugsa til þess, að Ray myndi
borða með mér. Ég hef aldrei
vandað mig eins með nokkra mál-
tíð, og það var tilvinnandi, því
Ray hefði ekki getað hrósað mér
meir.
Þann dag kyssti hann mig. Það
virtist ekki nema sjálfsagt, því
slík hlýja og vinátta var orðin
okkar í milli, og slík hrifning —
að minnsta kosti frá minni hálfu,
og frá hans líka, að ég hélt.
HEIMILISRITIÐ
35