Heimilisritið - 01.11.1957, Qupperneq 44

dæl, ætlaði ég ekki aS láta Ray
komast upp meS sína slóttugu
ráSagerS.
Næsta morgun safnaSi ég sam-
an öllu dótinu þeirra, náSi í leigu-
bíl, setti allt saman inn í hann.
Ég fékk aS vita heimilisfang Ruby
hjá Ebbu, og þegar viS komum
þangaS, varS Ruby ekkert hissa.
,,Eg bjóst viS, aS þaS væri of
gott til aS endast,“ — sagSi hún
þurrlega. ,,Ég sagSi Ray, aS hann
væri fífl aS halda, aS nokkur
stúlka léti bjóSa sér slíkt."
Ég stuggaSi börnunum inn í
garSinn, svo viS gætum talaS
saman. Svo sagSi ég: ,,Þú heldur
þá, eins og ég, aS Ray hafi í raun-
inni aSeins viljaS fá mig til aS
annast um börnin.“
Ruby virtist hissa. ,,Nú auSvit-
aS elskar hann þig, þaS er ég viss
um.“
,,En fyrst og fremst til þess.“
Hún andvarpaSi. ,,Já, ég býst
viS því, aS hann hafi viljaS á
heimili fyrir börnin, meira en
nokkuS annaS. ViS flytjum bráS-
um, og ég skrifaSi Ray fyrir
nokkru og sagSi honum, aS hann
yrSi aS gera einhverjar ráSstafan-
ir vegna barnanna — aS viS gæt-
um ekki haldiS áfram aS annast
um þau.“
Sem snöggvast fannst mér ég
ekki geta skiliS börnin eftir, en
svo minnti ég sjálfa mig á, aS
ég ætti þau ekki. Þau voru börn
manns, sem hafSi látizt elska mig
til aS neySa þeim upp á mig. Ég
varS aS láta hann og Ruby um
aS sjá fyrir börnunum. í skyndi
kvaddi ég og fór. Ég sá ekki Ebbu
og Villa. Ég treysti mér ekki til
aS líta í biSjandi augu þeirra.
ÉG ÁSETTI mér aS finna aSra
vinnu, svo ég gæti gleymt Ray.
Ég ætlaSi aS tala viS lögfræ8i»g
seinna, þegar ég væri búin aS
hugsa máliS betur. Ég ætlaSi
sannarlega ekki aS vera bundin
alla ævi manni, sem hafSi narr-
aS mig til aS giftast sér.
Ég var svo heppin aS fá mitt
fyrra starf aftur. ÞaS var dauf-
legt eftir nokkurra vikna hjóna-
band meS Ray, en þaS forSaSi
mér þó frá aS hugsa um hann og
börnin. MánuSur leiS, og ég fékk
ekki annaS frá Ray en eitt póst-
kort. Tveim vikum seinna kom
smámiSi, sem sagSi lítiS annaS,
en aS hann væri lélegasti bréf-
ritari í heimi, en segSi fréttirnar,
þegar hann kæmi heim. Þá vissi
ég líka, aS ég myndi hafa fréttir
handa honum, þegar hann kæmi,
og ég var sárreiS út af því. Ég
átti von á barni. Og nú vissi ég
ekki, hvaS ég átti aS taka til
bragSs. Mér fannst ég ekki geta
leitaS skilnaSar frá Ray. BarniS
42
HEIMILISRITIÐ