Fréttatíminn - 29.11.2013, Síða 26

www.odalsostar.is
TINDUR
OSTUR ÚR SKAGAFIRÐINUM
Þessi bragðmikli meðlimur Óðalsfjölskyldunnar
er framleiddur í Skagafirði og nefndur eftir
fjallinu Tindastól. Tindur er einstakur ostur sem
fengið hefur drjúgan þroskunartíma þar til hinu
einkennandi þétta bragði hefur verið náð.
Óðals Tindur er sérstaklega bragðmikill, hæfir
við ýmis tækifæri og er dásamlegur einn og sér.
Tindur parast vel með sterku bragði enda lætur
hann fátt yfirgnæfa sig.
Það er í raun ekki fyrr en um
miðjan janúar sem mér finnst ég
verða aðeins jákvæðari. Ég er
farinn að tengja þessa tvo mán-
uði við sorg. Þetta á að vera tími
samveru með fjölskyldunni og
gleði. Ég næ ekki að tengja þetta
saman.“ Um síðustu jól borðaði
Svenni hjá Hjálpræðishernum
og gisti í Gistiskýlinu í Þing-
holtsstræti. Sum jól hefur hann
verið hjá vinum eða ættingjum.
„Stundum hafa þeir hreinlega
sótt mig og sagt: Þú verður hjá
okkur um jólin. Ég hef þá líka
fengið að gista.“ Í einfeldni minni
spyr ég hvort hann og aðrir
heimilislausir vinir og kunningj-
ar geri eitthvað saman um jólin,
eitthvað öðruvísi en venjulega.
Aftur kemur löng þögn og tárin
brjótast fram hjá Svenna. „Jú,
það sem við gerum saman á jól-
unum, er að líða illa saman og
sakna fjölskyldunnar.“ Ég tek um
aðra hönd hans sem er á borð-
inu en hann færist fljótt undan.
Við sitjum í stutta stund saman
í þögninni, hann þerrar tárin
og byrjar að vefja sér sígarettu.
Hann rýfur þögnina með því að
benda á iPhone-inn sem ég tek
viðtali upp á. „Þetta er mjög flott
græja. Ég væri til í að eiga svona
til að taka myndir. Mér finnst
gaman að taka myndir því ég
sé líka heiminn á annan hátt en
flestir aðrir. Ég keypti mér einu
sinni einnota myndavél og fór
með filmuna í framköllun í Skip-
holti. Ég held að fimm ár hafi
liðið þar til ég leysti hana út og sá
myndirnar. Það er ekkert grín að
vera kvíðasjúklingur með frest-
unaráráttu,“ segir hann og kímir.
Þar sem ekkert fararsnið var á
honum með sígarettuna sagði ég
honum að fara bara út að reykja
og ég myndi bíða eftir honum.
Þrátt fyrir mikið rok og rign-
ingu fer Svenni ekki einu sinni
í jakka heldur fer út að reykja í
skyrtunni einni. Ég óskapast yfir
því að hann ætli að fara út í þetta
vonda veður svona illa klæddur
en Svenna finnst veðrið bara alls
ekkert svo slæmt.
Með vítamín og bjór í
töskunni
Á meðan hann er úti virði ég
fyrir mér töskuna hans sem
er litlu stærri en handtaska af
stærri gerðinni en mig grunar
að þarna leynist sitthvað. Hann
segir að þetta sé í raun heim-
ilið hans. „Þetta er penthouse-ið
mitt, blokkin mín eða einbýlis-
húsið. Ég er hér með tannbursta
og tannkrem sem ég nota ekki
neitt því ég er með svo fáar
tennur. Ég er með vítamín, brauð
handa öndunum og bjór. Síðan er
ég með skáldsöguna „Rich man,
poor man.“ Það var gerð sjón-
varpssería eftir henni, Gæfa og
gjörvileiki. Ég er ekki enn byrj-
aður á henni því ég á svolítið erf-
itt með að halda einbeitingu og
tengja saman persónur.“ Þegar
ég spyr hvernig hann hafi efni
á öllum þessum bjór segir hann
að ótrúlegasta fólk gefi honum
bjór. „Ég veit ekki hvernig ég
á að orða það, hvort fólk er að
aumka sig yfir mig, hefur skiln-
ing á stöðu minni eða hreinlega
þekkir hana. Ég á ofboðslega
marga góða að sem gauka ýmsu
að manni.“ Í töskunni hans, eða
einbýlishúsinu, er líka einskonar
dagbók þar sem Svenni safnar
límmiðum sem hann finnur
ásamt úrklippum. Þarna eru lím-
miðar sem vara fólk við að nota
lyftu í eldsvoða, límiði frá Mast-
ercard og spaðaás. Þarna er líka
úrklippa af minningargrein um
Tryggva „Hring“ Gunnlaugsson,
útigangsmann sem lést í septem-
ber, og mynd af Lofti Guðmund-
syni, útigangsmanni sem lést í
ársbyrjun 2012. Svenni er með
líf sitt í töskunni og minnisvarða
um látna félaga.
Í fjögur ár hafðist hann að
mestu við í Gistiskýlinu á nótt-
unni, þegar hann fékk þar pláss.
„Það er svona mismunandi and-
styggilegt að gista þar. Það fer
svolítið eftir mannskapnum og
hvar hann er staddur í geðsveifl-
unni. Það eru margir sem eiga
við geðræn vandamál að etja.
Oft voru þetta andvökunætur
því húsið er svo hljóðbært og
þegar 20 manns sofa saman og
tíu þeirra hrjóta þá sofa hinir tíu
ekki. Ég reyndi mikið að íhuga
til að ná þessum hrotum úr höfð-
inu á mér en síðan er líka algengt
að menn taki lyf eða drekki til að
sofna og losna þannig við áreitið.
Það eru sífellt fleiri Pólverjar,
Litháar og Lettar sem sækja í
Gistiskýlið og þeir passa einfald-
lega illa með okkur. Ég veit að nú
hljóma ég eins og rasisti en þeir
koma frá annarri menningu og
eru bara yfirgangssamir. En yfir-
leitt reyna öll dýrin í skóginum
að vera vinir.“ Til stendur að loka
Gistiskýlinu við Þingholtsstræti
og opna annað á Lindargötu á
vormánuðum. „Það er ekki verið
að leysa neinn vanda með því.
Það er bara verið að færa vand-
ann,“ segir hann.
Viss um að hún skammast
sín fyrir hann
Svenni segist eiga stóra fjöl-
skyldu en hann er ekki í sam-
bandi við neinn fjölskyldumeð-
lim. „Ég er ekki í góðu sambandi
við neinn. Systkini mín eru að
gera það sem þau eru að gera -
flott hjá þeim. Ég er að gera það
sem ég er að gera - ekki flott hjá
mér.“ Þegar ég spyr meira um
dóttur hans segir hann að hún
viti að hann sé heimilislaus. „Ég
er ekki viss um hvernig hún talar
um mig. Ég er viss um að hún
skammast sín fyrir mig en ég
veit líka að hún er stolt af mér
að vissu leyti og ég veit að hún
elskar mig. Það er nóg fyrir mig.“
Þau spjalla reglulega saman í
síma og hittast þegar mæðgurn-
ar koma í heimsókn til Reykja-
víkur. Hann segist alltaf hugsa
um dóttur sína þegar hann bíður
í von og óvon eftir að fá úthlutað
húsnæði. „Það myndi breyta öllu
fyrir mig að fá húsnæði. Ég hef
mjög gaman af að föndra úr leðri
og ég gæti farið að gera það. Ég
fór með afskaplega fallega mynd
af mér og dóttur minni til félags-
ráðgjafans míns og sýndi honum
myndina. Ég spurði hvenær ég
gæti boðið þessari litlu stelpu,
dóttur minni, í heimsókn. Það
var eins og ég gæti honum kjafts-
högg.“
Þangað til hann fær húsnæði
heldur hann hins vegar áfram að
ráfa um götur borgarinnar á dag-
inn og vonast til að finna sér skjól
yfir nóttina. Ég fylgi Svenna
út eftir viðtalið og hann sýnir
mér nokkra staði við bakhús á
Laugaveginum þar sem hann
hefur hvílst yfir nóttina. Þetta
eru hitakompur, kjallaratröppur
og garðar. Á einum staðnum
bendir hann mér skot sem hefur
verið gert inn í húsvegg til að
hlífa ruslatunnum fyrir veðri og
vindum. „Hér hef ég líka sofið.
Hér er mjög gott skjól.“
Erla Hlynsdóttir
erla@frettatiminn.is
Svenni fer oft í
Fógetagarðinn og segist
kómískur líta á hann sem
stofuna sína. Ljósmynd/Hari
26 viðtal Helgin 29. nóvember-1. desember 201